Έφυγε  πλήρης ημερών ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, κλείνοντας με το θάνατό του το κεφάλαιο των μεγάλων Πολιτικών που σφράγισαν την ιστορία του 20ου αιώνα.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε αδιαμφισβήτητος ευπατρίδης της πολιτικής ζωής του τόπου, με βαθιά ριζωμένη την αίσθηση του πατριωτισμού και του καθήκοντος, απόλυτα αφοσιωμένος στον κοινοβουλευτισμό και τα δημοκρατικά ιδεώδη.

Υπήρξε ο πολιτικός της συνεννόησης και της εθνικής συμφιλίωσης, ήταν αυτός που είχε το θάρρος να συμφωνήσει με τον Χ. Φλωράκη και τον Λ. Κύρκο το ουσιαστικό τέλος του εμφυλίου πολέμου και την άρση των συνεπειών του, αυτό που δυστυχώς σήμερα με τον διχαστικό του λόγο αναζωπυρώνει ο κ. Τσίπρας και η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Προτιμώντας να είναι χρήσιμος και όχι αρεστός, ήταν ο πρώτος αντιλαϊκιστής πρωθυπουργός, που ποτέ δεν υπολόγισε μπροστά στην αλήθεια το πολιτικό κόστος και σε όλες τις αποφάσεις του κινήθηκε με μοναδικό γνώμονα του το γενικό συμφέρον. Προχώρησε σε βαθιές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, την οποία είχε παραλάβει ύστερα από τις πρώτες κυβερνήσεις του «ιστορικού» ΠΑΣΟΚ με έλλειμμα 15% του ΑΕΠ και στα  πρόθυρα της προσφυγής στο ΔΝΤ και κατόρθωσε να την παραδώσει το 1993 με πλεόνασμα 2% επί του ΑΕΠ.

Ομοίως, με τολμηρές μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό πέτυχε να εξασφαλίσει για μια 10ετία τη βιωσιμότητα του συστήματος, χωρίς να χρειαστεί να επιβάλει περιορισμούς στις συντάξεις και τους μισθούς. Χαρακτηριστικά μάλιστα ο ίδιος έλεγε: «Μια χώρα η οποία έχει χρεοκοπήσει δε μπορεί να είναι εθνικά υπερήφανη».Είχε την διορατικότητα, την ευφυΐα και την παρρησία να δηλώνει από του βήματος της Βουλής το 1994 ότι: «Το τραγικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ότι δεν αντέχει τα βάρη και τα ελλείμματα, ότι δεν είναι μακριά η στιγμή που η Ελλάδα δεν θα μπορεί πια να δανειστεί και θα καταφύγει ικέτης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δικαιώθηκε εν ζωή για την πολιτική του τόλμη και τις επιλογές του,έχοντας την ικανοποίηση ότι:«μπήκα στην πολιτική φιλελεύθερος και φιλελεύθερος φεύγω, ακολουθώντας το μεγάλο φιλελεύθερο ρεύμα του Ελευθερίου Βενιζέλου, το οποίο διατρέχει τη νεοελληνική ιστορία και φτάνει ως τις μέρες μας… Οι φιλελεύθερες δυνάμεις είναι και σήμερα η κοινωνική πρωτοπορία, αλλά είναι καθηλωμένες από χίλιες δεσμεύσεις.»

Δυστυχώς όμως τις πρωτοβουλίες αυτού του μεγάλου πολιτικού δεν τις εκτίμησε ο ελληνικός λαός τότε και στις εκλογές του 1993 προτίμησε να εμπιστευθεί για μια ακόμα φορά τις λαϊκίστικες και ευχάριστες υποσχέσεις του Α. Παπανδρέου, ο οποίος στην συνέχεια ακολουθώντας την ίδια λαϊκιστική τακτική οδήγησε την χώρα σε πλήρη δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Τώρα όμως όλοι ξέρουμε ότι η εξέλιξη των πραγμάτων εδικαίωσε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Εάν δεν είχε πρόωρα διακοπεί η θητεία της κυβέρνησης του, σήμερα η χώρα δεν θα είχε εισέλθει στη παρατεταμένη οικονομική κρίση με τις οδυνηρές συνέπειες που όλοι βιώνουμε.

Τον αποχαιρετούμε με οδύνη αλλά και ευγνωμοσύνη για όσα προσέφερε στην χώρα, στη Δημοκρατία και την ενότητα του ελληνικού λαού.