Ήταν το ντέρμπι της Βουπρασίας, άλλες εποχές ένα πολύκροτο ντέρμπι «αιωνίων», ανάμεσα στη Δόξα και τη Βάρδα. Ακόμα και σήμερα, που μπορεί να χωρίζει τις δυο ομάδες μια κατηγορία, δεν έπαυε να έχει τη γοητεία του και τις αναφορές του. Το πιο λογικό, θα ήταν το γήπεδο της Νέας Μανολάδας να είναι κατάμεστο από κόσμο.
Του Σοφοκλή Φραγκογιαννόπουλου
Αντί αυτού, είδαμε κενά καθίσματα στο γήπεδο της Νέας Μανολάδας, πράγμα το οποίο θα πρέπει να προβληματίσει πρώτα απ΄όλα την ΕΠΣ Ηλείας. Το σημερινό παιχνίδι, ήταν ένας ημιτελικός «καμπανάκι» για την ΕΠΣΗ, με την πολύ μικρή προσέλευση κόσμου, ο οποίος θέτει επί τάπητος ξανά το θέμα της χρησιμότητας των διπλών ημιτελικών, οι οποίοι ίσως θα μπορούσαν να αντικατασταθούν με το κλασικό μονό παιχνίδι, αν όχι στην έδρα μιας ομάδας, έστω σε ουδέτερο γήπεδο. Διότι όπως και να το κάνουμε, η ομάδα της μικρότερης κατηγορίας, αν έχει κάποιες πιθανότητες να διεκδικήσει κάτι σε μονό παιχνίδι, σε διπλές συναντήσεις, οι πιθανότητές της είναι σαφώς πολύ πιο μικρές. Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε το γεγονός, ότι τα πολλά παιχνίδια, προκαλούν σοβαρές τριβές ανάμεσα στις ομάδες, με τη διοργανώτρια να βρίσκεται στη μέση και να πρέπει να δώσει λύση, ειδικά όταν φτάνουμε στα ημιτελικά όπου πληθαίνουν τα παιχνίδια και πλησιάζουν τα Πλέι Οφ, καταλαβαίνει κανείς ότι όσο λιγότερα παιχνίδια, τόσο πιο ποιοτικό το θέαμα.
Οι θεατές σήμερα στη Βουπρασία, γνώριζαν, ειδικά από τη στιγμή την οποία καταργήθηκε το εκτός έδρας γκολ, ότι το ματς αυτό δεν θα ήταν τίποτε άλλο από το πρώτο ημίχρονο μιας αναμέτρησης μεταξύ των δυο ομάδων. Όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα, τα πάντα θα κριθούν στον επαναληπτικό. Και πολλοί ως εκ τούτου προτίμησαν να καθίσουν σπίτια τους.
Όπως είπαμε και παραπάνω, η γοητεία του Κυπέλλου βρίσκεται στη δυνατότητα της έκπληξης. Με την ψαλίδα ανάμεσα στη Γ΄ Εθνική και τα τοπικά να ανοίγει ακόμα περισσότερο χρόνο με τον χρόνο, με δεδομένο ότι η Ηλεία δεν έχει πολλές ομάδες στη Γ΄ Εθνική, μόλις δυο, η πιθανότητα της έκπληξης μειώνεται στα δυο παιχνίδια και η διοργάνωση χάνει το ενδιαφέρον της. Όταν καθιερώθηκαν οι διπλοί ημιτελικοί, η Ηλεία είχε σχεδόν τέσσερις ομάδες στη Δ΄ Εθνική και άλλες δυο-τρεις ισάξιές τους. Δηλαδή εφτά-οκτώ ομάδες κοντά σε απόσταση.
Η όποια αίγλη των ημιτελικών, μπορεί να διατηρηθεί ζωντανή, με τη μορφή τους ενός μονού αγώνα, σε ουδέτερο γήπεδο, στο Ενωσιακό γήπεδο της Σπιάντζας ας πούμε, ή έστω στο μέσο της απόστασης μεταξύ των δυο ομάδων. Ο διπλός ημιτελικός, με φορτωμένο το πρόγραμμα των ομάδων της Α1 (π.χ. Πανηλειακός-Αίας), εκτός του ότι ελαχιστοποιεί το περιθώριο της επικράτησης της ομάδας από τη μικρότερη κατηγορία, την επιβαρύνει αρκετά από τη στιγμή την οποία μπροστά της έχει συνεχόμενα παιχνίδια για τα Πλέι Οφ. Όταν δε, η προσέλευση του κόσμου δεν είναι και μεγάλη και το γήπεδο παρουσιάζει την εικόνα που παρουσίασε σήμερα το γήπεδο της Νέας Μανολάδας, η χρησιμότητα των διπλών συναντήσεων, μάλλον πηγαίνει περίπατο.
