Σημαντική διάκριση για τρεις μαθήτριες του Εσπερινού Γυμνασίου – Λυκείου Αμαλιάδας στο 12ο Ποιητικό Διαγωνισμό της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος, ένα θεσμό καθιερωμένο και σπουδαίο στα λογοτεχνικά δρώμενα, που διοργανώθηκε σε συνεργασία με τη Στέγη Γραμμάτων «ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» στην Αχαϊκή πρωτεύουσα.

Ο φετινός διαγωνισμός ήταν ένα ποιητικό αφιέρωμα ιστορικής μνήμης στην επέτειο των διακοσίων χρόνων από το θάνατο του Φιλέλληνα Ποιητή Λόρδου Βύρωνα.

Στην βραδιά που πραγματοποιήθηκε με λαμπρότητα στη Στέγη Γραμμάτων «ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» το βράδυ της 24ης Μαρτίου 2025 βραβεύτηκαν οι τρεις μαθήτριες του Εσπερινού Γυμνασίου – Λυκείου Αμαλιάδας με τα τρία πρώτα Βραβεία ως ακολούθως:

Το A’ βραβείο στη μαθήτρια της Β΄ τάξεως του Εσπερινού Λυκείου Αμαλιάδος Αργυρώ Κολόσακα με το ψευδώνυμο «ΙΡΙΣ» για το ποίημα της με τον τίτλο: «ΣΙΓH».

Σιγή
Έρχεται η δίψα
κι απόκοντα η πείνα
κι η οργή γιγαντώνεται
Βουνά τα σκουπίδια
και οι ομορφιές
μόνο για τουρισμό.
Πάει η απλή ζωή
ούτε ταγάρι,
ούτε μυστρί,
ούτε λουλούδια στην αυλή!
Πενθούν τα δάση
και τα χωράφια
χέρσα

θάβουν των ζώων
τις οπλές.
Σκότος βαθύ
και τα σήμαντρα
ακούνητα με την μελαγχολία
υπερμεγέθη…
Η γη μόνη
κι ο ουρανός
της στάχτης, απολίθωμα
Βουερή σιγή τέλους….

Το Β΄ βραβείο στη μαθήτρια της Β΄ Τάξεως Εσπερινού Γυμνασίου Αμαλιάδος Γεωργία Τσαπάρα με το ψευδώνυμο «ΗΛΕΚΤΡΑ» για το ποίημα της με τον τίτλο «ΝΟΣΤΙΜΟΝ ΗΜΑΡ»

Νόστιμον ήμαρ
Φεύγει, στα πλάτη
της Γης,
στης θάλασσας το μήκος
φτερουγάει,
πάει από δώ,
πάει από κεί
και δεν ξεχνάει.
Ταξίδια με τον έρωτα –
Σκιά…
ταξίδια με σκοπό
και κίνδυνο άπειρο,
μακριά απ’ την εστία
μακριά απ’ τη ζεστή

εικόνα της καθημερινότητας.
Μόνος στις μηχανές,
σκυμμένος στα φινιστρίνια
και στις καμπίνες
έρμος
κι αμήχανος.
Ζει για τον γυρισμό,
ζει για το γλυκό φιλί
του νόστου

Και το Γ΄ Βραβείο στη μαθήτρια της Γ΄ Τάξεως Εσπερινού Λυκείου Αμαλιάδος Γκορρέγια Κλοντιάνα με το ψευδώνυμο «ΑΡΣΙΝΟΗ» για το ποίημα της με τον τίτλο: «ΟΔΥΣΣΕΙΑ»

Οδύσσεια
Στις ξένες πόλεις,
περπατώ,
στα δάση αλλότριων ματιών
και στα θολά
λιμάνια του απέραντου,
σκύβω το κεφάλι.
Πόνος βαθύς,
με κατατρέχει,
και σύγκρυο απύθμενο
κι αγώνας
με ορίζει, στην κάθε κίνηση.
– «Πατρίδα μου,
πού είσαι
σπίτι μου απλοϊκό,
τι αέρας σε βαρά

και τι βροχή,
σε δέρνει;»
Ποθώ να φτάσω
να ακουμπήσω
στα χορτάρια και στα δενδρά σου,
να πάρω ανάσα και να
αναπαυτώ….