Πάντα μια συζήτηση με τον Γιώργο Μπάδα δεν χάνει την επικαιρότητά της, επειδή είναι ένας άνθρωπος ο οποίος παρακολουθεί από κοντά το ποδόσφαιρο, συνομιλεί με παράγοντες και ποδοσφαιριστές, ακούει τους προβληματισμούς τους, αλλά και δεν διστάζει να πάρει θέση για τις εξελίξεις. Σε μια χρονική στιγμή στην οποία με εξαίρεση δυο ομάδες, τον Αίαντα Γαστούνης και τον Παμβουπρασιακό, το ηλειακό ποδόσφαιρο είναι πρακτικά ανύπαρκτο, οι μέρες είναι «βουβές» σε όλα τα επίπεδα, αυτός έρχεται να θέσει ατζέντα, να υπενθυμίσει ότι η αδράνεια είναι κακός σύμβουλος και να προειδοποιήσει, ότι αυτό το οποίο έπαθαν φέτος οι παράγοντες, θα το πάθουν και τη νέα αγωνιστική περίοδο, αν δεν υπάρξει πλάνο μετάβασης του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου στη μετά-covid εποχή.
-Ο Πρόεδρος του ανενεργού Ολυμπιακού Ζαχάρως, δεν αρνήθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Με πρώτη απ΄όλες φυσικά, την ερώτηση για την επιθυμία που είχε εκφράσει εδώ και καιρό, να κατέλθει στις εκλογές της ΕΠΣΗ. Ο Γιώργος Μπάδας απαντάει:
«Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα, βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του. Τουλάχιστον όσο εγώ θυμάμαι και παρακολουθώ, δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν τόση αβεβαιότητα, τόση ανασφάλεια, τόση μεγάλη οικονομική δυσπραγία στα ερασιτεχνικά σωματεία. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι επιχειρώ να αυτοαποκληθώ προφήτης, λέγοντας εδώ και καιρό ότι περίμενα να συμβούν αυτά τα οποία συνέβησαν. Ποτέ δεν επιχείρησα να μου αναγνωριστεί τέτοιος χαρακτηρισμός. Απλά, αντιμετώπισα με ρεαλισμό την κατάσταση και αυτά που έβλεπα να συμβαίνουν γύρω μας. Όλη η παραπάνω κατάσταση, ήταν ένας βασικός λόγος για τον οποίο και δεν υπήρξε διάδοχη διοίκηση στον Ολυμιακό Ζαχάρως. Εγώ μόνος μου δεν θα μπορούσα να κατεβάσω την ομάδα. Και να μπορούσα, δεν θα το αποτολμούσα, γιατί έβλεπα αυτό που έρχεται. Και κάπως έτσι, φτάσαμε αυτή να μείνει ανενεργή η ομάδα.
Πριν μερικούς μήνες, ανήγγειλα την υποψηφιότητά μου για την προεδρία της ΕΠΣΗ. Δεν ήταν μια κίνηση εντυπωσιασμού, ή προσωπικής προβολής. Ήταν μια κίνηση ανησυχίας, βλέποντας να συνεχίζεται η αβεβαιότητα, να κλείνουν πάλι τα πρωταθλήματα. Ήταν μια κίνηση, η οποία είχε σκοπό να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά, να προβληματίσει, να γίνει αφορμή ουσιαστικού διαλόγου και να φέρει ένα μήνυμα ενότητας και συνεργασίας. Ήταν μια προτροπή μου, «πάμε όλοι μαζί να δούμε τι θα κάνουμε».
«Δεν ήθελα να ακολουθήσω την πεπατημένη»
-Για το πώς τελικά φτάσαμε να μην υποβάλλει υποψηφιότητα, απαντά:
«Η μη κάθοδός μου στις πρόσφατες αναβληθείσες εκλογές, δεν οφείλεται σε δική μου απόφαση, αλλά στον τρόπο με τον οποίο έγινε η διαδικασία, αποκλείοντας το σύνολο των σωματείων από αυτή. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση, να συμμετάσχω μέσω ενός άλλου σωματείου, αν και πιστεύω ότι θα μπορούσα. Όμως δεν νιώθω επαγγελματίας παράγοντας, αλλά ένας άνθρωπος ο οποίος παραμένει ενεργός στο χώρο τον οποίο υπηρετεί και στον σύλλογο από τον οποίο προέρχεται. Αυτή τη στιγμή, με τα πρωταθλήματα να έχουν ακυρωθεί στην πραγματικότητα, μόνη ελπίδα να ξαναδούμε να κυλάει η μπάλα στα γήπεδα, είναι το ξεκίνημα της νέας σεζόν. Ένα ξεκίνημα, για το οποίο ίσως και πάλι παρεξηγηθώ, δεν διαφαίνεται να διασφαλίζει σε τίποτα τους παράγοντες των ομάδων. Θυμίζω ότι όταν έγινε το lockdown, ακούγαμε και διαβάζαμε, ότι τον Δεκέμβριο, τον Φεβρουάριο, ή το αργότερο τον Μάρτιο, θα δούμε μπάλα. Και μάλιστα ότι θα ολοκληρωθούν και τα πρωταθλήματα. Και λέω ότι δεν υπάρχει διασφάλιση, επειδή το μοναδικό έσοδο αυτών των σωματείων, το εισιτηριάκι, κάθε άλλο παρά δεδομένο μπορεί να θεωρείται. Οι χειμαζόμενες τοπικές επιχειρήσεις, ο «αιμοδότης» των συλλόγων αυτών, αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες. Ωστόσο, το μεγάλο ερωτηματικό, αυτό το οποίο με τίποτα δεν μπορεί να ξεπεραστεί, είναι η αβεβαιότητα. Με δυο σεζόν να μην έχουν ολοκληρωθεί κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι και η επόμενη, η τρίτη, δεν θα ξεκινήσει όπως ξεκίνησε φέτος και κάπου στον Νοέμβριο, δεν θα έχουμε και πάλι αναστολή, πρόωρο και άδοξο τέλος».
“Απαιτείται να γίνει διάλογος”
-Ο Γιώργος Μπάδας ζητάει διάλογο μεταξύ των σωματείων και ως αποτέλεσμα αυτού, να ακουστεί η φωνή της ΕΠΣΗ προς όλες τις κατευθύνσεις, ΕΠΟ, Πολιτεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση:
«Είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ, η Πολιτεία και η ΕΠΟ, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να καταλήξουν σε ένα βιώσιμο και ρεαλιστικό πλάνο, το οποίο θα εφαρμοστεί και θα διασφαλίσει τη διεξαγωγή των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων. Προς εκεί, θα πρέπει η ΕΠΣ Ηλείας, να μεταφέρει το μήνυμα αυτό. Γι’ αυτό τον λόγο και πρέπει να ξεκινήσει άμεσα ένας διάλογος, ανάμεσα στην τοπική ΕΠΣ και όλα ανεξαιρέτως τα ενεργά σωματεία, προκειμένου να ακουστούν ιδέες και απόψεις, από τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι «ματώνουν» οικονομικά για να παραμένουν ζωντανά αυτά τα σωματεία. Και στη συνέχεια, οι θέσεις αυτές να μεταφερθούν προς τα πάνω. Με το να τρωγόμαστε μεταξύ μας για τις καρέκλες, κανένα πρόβλημα δεν θα μεταφερθεί, καμία νέα ιδέα δεν θα έρθει στο τραπέζι».
«Αντί να ξεκινήσει συζήτηση, δεν ακούγεται τίποτα»
-Ο Γιώργος Μπάδας, πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα τη συζήτηση, με αφορμή τα κλειστά ερασιτεχνικά γήπεδα, τις κλειστές ακαδημίες:
«Σήμερα τα παιδιά μας είναι φυλακισμένα και απομακρυσμένα από τον αθλητισμό, με ένα τάμπλετ στο χέρι, ή με μια κονσόλα να παίζουν ψηφιακό ποδόσφαιρο. Και το ζήτημα είναι πώς θα φέρουμε νέα παιδιά στον αθλητισμό. Σκεφτείτε ότι η FIFA,, αναγνωρίζει επίσημα το Interactive World Cup, το παγκόσμιο κύπελλο ψηφιακού ποδοσφαίρου. Εμείς, η βάση της πυραμίδας, πρέπει να φροντίσουμε να δώσουμε διέξοδο και ευκαιρία στα παιδιά αυτά, να γνωρίσουν το Παιχνίδι αρχικά και κύρια, στην πραγματική του διάσταση. Βλέπω παντού παιδιά, με την κονσόλα και το video game. Δεν είμαι αντίθετος. Προσέξτε. Έχουμε μπει στην ψηφιακή εποχή. Στην εποχή μου μάθαμε το ποδόσφαιρο στις αλάνες, αργότερα στην ασπρόμαυρη TV. Το ψηφιακό ποδόσφαιρο, είναι ένα μέσο προβολής του Παιχνιδιού και γι’ αυτό το έχει υιοθετήσει η FIFA. Φέρνει νέα παιδιά πιο κοντά στον αθλητισμό. Όμως αυτό είναι η μια πλευρά. Το ερέθισμα. Εάν αυτά τα παιδιά, δεν δοκιμάσουν να παίξουν στ’ αλήθεια, τότε έχει χαθεί κάθε νόημα και ουσία. Γιατί το Ποδόσφαιρο, εκτός από άθληση, είναι όπλο κατά των εξαρτησιογόνων ουσιών και συνηθειών, των διακρίσεων και του ρατσισμού. Είναι ένα μέσο ένταξης, κοινωνικοποίησης, πρόσβασης όλων των νέων, στην αγορά εργασίας. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι το ζήτημα είναι μεγάλο, οι όροι έχουν αλλάξει. Και ακόμα και αυτό το οποίο έως τώρα θεωρούνταν αυτονόητο, στην πράξη δεν είναι, όσο το δικαίωμα στην άθληση αποστερείται από τους νέους μας. Και τα λέω όλα τα παραπάνω, διότι οι στείρες αντιπαραθέσεις του παρελθόντος μεταξύ των επικεφαλής των δυο παρατάξεων, μικροπολιτικές σκοπιμότητες που αποκλειστικό στόχο έχουν μόνο την καρέκλα, δεν έχουν θέση στο «σήμερα», όπως αυτό διαμορφώνεται κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες. Βλέπαμε και ακούγαμε μια κινητικότητα πριν τις εκλογές από παντού. Από τη στιγμή που έκλεισαν οι υποψηφιότητες, σιγή ιχθύος. Αντί να συζητάμε πώς θα επαναρχίσουν τα πρωταθλήματα, πώς θα ανοίξουν πάλι οι ακαδημίες μας για να πάνε τα παιδιά να παίξουν μπάλα, αν θα διεξαχθούν πρωταθλήματα υποδομής, δεν ακούγεται τίποτα. Και εδώ θα πρέπει οι ίδιοι οι παράγοντες να τοποθετηθούν, να πάρουν θέση. Αν πιστέψουμε ότι ως δια μαγείας, τον Σεπτέμβρη θα μπούμε στο γήπεδο να παίξουμε πρωταθλήματα, είμαστε γελασμένοι. Είδατε τι έγινε φέτος. Ξεκίνησαν κάποιες ομάδες, χάλασαν κάποια λεφτά. Ο Πανηλειακός, έκανε έναν προγραμματισμό, έφτιαξε μια καλή για τα δεδομένα της κατηγορίας ομάδα. Για να το κάνει αυτό, πλήρωσε κάποια χρήματα στους παίκτες. Επειδή είναι κάποια παιδιά που είχαν ανάγκη, τους έδωσε καλές προκαταβολές. Παίξανε έξι ματς και τέρμα. Διακόπηκε το πρωτάθλημα. Οι παίκτες τα λεφτά τα είχαν ανάγκη, τα έφαγαν. Τώρα όμως θα θέλουν να φύγουν. Η διοίκηση της ομάδας πώς θα αποζημιωθεί. Πάνε αυτά τα λεφτά, χαθήκανε. Πώς θα ξεκινήσει ένας παράγοντας το καλοκαίρι πάλι από την αρχή να δίνει προκαταβολές; Με ποιες εγγυήσεις; Και οι παράγοντες μπροστά σε αδιέξοδα, αλλά και οι ποδοσφαιριστές επίσης».
«Ήθελα να γίνω Πρόεδρος, χωρίς όμως να είναι αυτοσκοπός μου»
-Στην ερώτηση αν ακόμα τον ενδιαφέρει να ηγηθεί της ΕΠΣΗ, απαντάει:
«Δεν αρνούμαι ότι είχα σκοπό να εκλεγώ και γιατί όχι να γίνω και Πρόεδρος, αν αυτό επέλεγαν τα σωματεία και αν οι ομόλογοί μου παράγοντες, με έκριναν ως κατάλληλο. Ουδέποτε όμως κάτι τέτοιο ήταν ο αυτοσκοπός μου, γι’ αυτό εξάλλου και δεν το επιδίωξα, ακολουθώντας την πεπατημένη οδό. Βλέποντας γύρω μου την κατάσταση που επικρατεί, αντιλαμβάνομαι ότι δεν θα έχει καμία αξία να γίνει κάποιος Πρόεδρος των δεκαέξι σωματείων, ούτε θα έχει νόημα κάτω από αυτές τις συνθήκες η καρέκλα. Γιατί θα είναι μια καρέκλα χωρίς πόδια. Εκείνο το οποίο θα έχει αξία, θα είναι, όποιος κι αν γίνει Πρόεδρος, να μπορέσει να εκφράσει τη βούληση και τις ανάγκες του κυττάρου του ποδοσφαίρου μας, του ερασιτεχνικού σωματείου. Να μπορέσει να μεταφέρει τις ανάγκες και τα προβλήματα των σωματείων μας προς την κεντρική εξουσία, αθλητική και πολιτική. Να δώσει όραμα και να προβάλλει το Παιχνίδι, να φέρει νέους ανθρώπους πιο κοντά στο υγιές Ποδόσφαιρο, απομακρύνοντάς τους από την τοξική του πτυχή, την οποία στη χώρα μας βιώνουμε με τον χειρότερο τρόπο».
