Η παράσταση «Οκτώ Γυναίκες» στο Ανοικτό Θέατρο Καβασίλων «Χρήστος Μάλλιαρης»
Άρωμα μυστηρίου στο 12 ο Φεστιβάλ Πηνειού
Έλαμψε το εξαιρετικό καστ
Η αναζήτηση του δολοφόνου καθήλωσε τους θεατές
Η πολυβραβευμένη μαύρη κωμωδία στα Καβάσιλα
Με την παράσταση «Οκτώ Γυναίκες», το βραβευμένο αριστούργημα του γάλλου θεατρικού συγγραφέα Ρομπέρ Τομά, συνεχίστηκαν το βράδυ της Δευτέρας οι θεατρικές διαδρομές του 12 ου Φεστιβάλ Πηνειού. Ακροβατώντας επιδέξια ανάμεσα στο μυστήριο, τη μαύρη κωμωδία και το μιούζικαλ και με σκηνοθετική προσέγγιση που αναδείκνυε με μαεστρία επί σκηνής ένα κρεσέντο αποκαλύψεων, η αναζήτηση του δολοφόνου του μεγαλοαστού Μαρσέλ καθήλωσε τους θεατές του Ανοικτού Θεάτρου Καβασίλων «Χρήστος Μάλλιαρης».
Ο Ρομπέρ Τομά με τις «Οκτώ Γυναίκες» επιχειρεί μία κατάδυση στον γυναικείο ψυχισμό των οκτώ πρωταγωνιστριών. Οι γυναίκες αποκαλύπτουν σταδιακά τις ενδόμυχες σκέψεις τους, τους φόβους, τις αδυναμίες και τις επιθυμίες τους με φόντο μια ιστορία μυστηρίου· μιας δολοφονίας σε μία αποκλεισμένη –από τον έξω κόσμο- έπαυλη όπου είναι όλες ύποπτοι. Η πλοκή εκτυλίσσεται περίτεχνα με ένα κρεσέντο αποκαλύψεων των αλληλένδετων μυστικών που κατατρύχουν τις πρωταγωνίστριες. Σταδιακά αποκαλύπτουν τους σκελετούς που κρύβουν στην ντουλάπα τους και «ξεγυμνώνουν» την αλήθεια τους στους θεατές· όλες έχουν ένοχα μυστικά που απειλούν να τις καταστήσουν βασικές ύποπτες για τον φόνο.
Η παράσταση «Οκτώ Γυναίκες» είναι ταυτόχρονα μια μαύρη κωμωδία, μια ιστορία αγωνιώδους αναζήτησης ενός δολοφόνου και ένα μιούζικαλ σε ένα εξαίρετα ισορροπημένο μείγμα.
Πρόκειται για μία καθαρά γυναικεία υπόθεση καθώς δεν υπάρχει ανδρικός χαρακτήρας στη σκηνή. Ο χαρακτήρας του Μαρσέλ που δεν εμφανίζεται, είναι ωστόσο ο καταλύτης· ο θάνατός του είναι αυτός που πυροδοτεί τις εξελίξεις και κινεί τα νήματα των αποκαλύψεων.
Οι ερμηνείες
Οι οκτώ χαρισματικές ηθοποιοί πλημμύρισαν με το πηγαίο ταλέντο τους τη σκηνή του Ανοικτού Θεάτρου Καβασίλων «Χρήστος Μάλλιαρης»· διέπρεψαν με τις ερμηνείες τους διαπλάθοντας εξαιρετικά τις επιθετικές, φοβισμένες και συνεπαρμένες συνάμα από την αγωνία και τις προκαταλήψεις, γυναικείες φιγούρες. Το σκηνικό ήταν ιδιαίτερα αφαιρετικό και δεν θύμιζε την εντυπωσιακή έπαυλη που λαμβάνει χώρα η ιστορία. Ωστόσο –το σκηνικό- λειτουργούσε άψογα για τη σκηνοθετική προσέγγιση της παράστασης, καθώς ο μικρός λαβύρινθος που είχε κατασκευαστεί στο κέντρο της σκηνής αφενός συμβόλιζε το μυστήριο και το κουβάρι που έπρεπε να ξεδιπλωθεί για την εξιχνίαση της δολοφονίας αφετέρου λειτουργούσε υποστηρικτικά για τις πολυδιάστατες ερμηνείες των ηθοποιών.
Αξίζει ακόμα ιδιαίτερη αναφορά στο σκηνοθετικό τέχνασμα με την παράλληλη προβολή της παράστασης σε οθόνη στο πίσω μέρος της σκηνής· ο σκηνοθέτης επέλεγε άλλοτε να επικεντρωθεί στις πρωταγωνίστριες που «συνομιλούσαν» με την κάμερα, ανοίγοντας έτσι διάλογο με το κοινό, και άλλοτε να εστιάσει σε σημεία της σκηνής λειτουργώντας έτσι υποστηρικτικά στην πλοκή και στην ενίσχυση της έντασης της ατμόσφαιρας.
