Ο Πανηλειακός ηττήθηκε από τον ΑΟ Πυλίου και αποχαιρετά τη Γ΄ Εθνική, την οποία είναι αλήθεια δεν πρόλαβε να χαρεί πολύ. Αυτό το οποίο εννέα μήνες πριν, έδειχνε να ξεκινάει με πολλά όνειρα και φιλοδοξίες, κλείνει εδώ και η ομάδα επιστρέφει εκεί που βρισκόταν τότε. Η επόμενη μέρα ήδη ξημερώνει, μια επόμενη μέρα η οποία απαιτεί ριζικές τομές σε όλα, αλλά πρώτα και κύρια στο μοντέλο διοίκησης.
Γράφει ο Σοφοκλής Φραγκογιαννόπουλος
Όταν λέμε μοντέλο διοίκησης, εννοούμε ότι δεν μπορεί άλλο πια ο Πανηλειακός να στηρίζεται σε έναν μόνο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο ο οποίος θα βάζει τα λεφτά, θα τρέχει τα γραφειοκρατικά ζητήματα, θα φροντίζει για τα διαδικαστικά της ομάδας, θα κάθεται στον πάγκο και θα κάνει οτιδήποτε άλλο χρειαστεί. Προσέξτε, δεν λέμε ότι πρέπει να φύγει ο Κώστας Ντάβαρης από την ομάδα, αυτό δεν είμαστε εμείς οι αρμόδιοι να το πούμε για κανέναν, πόσο μάλλον για έναν άνθρωπο ο οποίος έχει βάλει τα τελευταία χρόνια πάρα πολλά λεφτά. Ένας Πανηλειακός, ο οποίος δοκίμασε και το συλλογικό μοντέλο, το οποίο έδειξε ότι και αυτό είχε προβλήματα και ελλείψεις και ότι τελικά χωρίς «μπροστινό» στα λεφτά και τις αποφάσεις, δεν μπορεί να προχωρήσει μια ομάδα.
Είναι όμως άλλο αυτό, να ηγηθεί κάποιος και να έχει μια ομάδα τεσσάρων-πέντε ατόμων, μια ευέλικτη διοίκηση η οποία θα πλαισιωθεί από τρία-τέσσερα άτομα σε νευραλγικά πόστα, όπως του γενικού διευθυντή, του οικονομικού διεθιυντή, του γενικού διευθυντή, του τεχνικού διευθυντή κλ.π. Και άλλο πράγμα να υπάρχει ένας ο οποίος θα κάνει οτιδήποτε υπάρχει εκτός από το να βγάλει την ενδεκάδα, αλλά και άλλο πράγμα ένα αλυσιτελές μοντέλο λαϊκής βάσης, στο οποίο θα πρέπει να γίνει διοικητικό συμβούλιο για να αγοραστεί μια ντάνα νερά.
Και βέβαια δεν είναι μόνο το διοικητικό μοντέλο. Είναι το αγωνιστικό. Το πλάνο που θα πρέπει να ακολουθήσει ο Πανηλειακός. Το αγωνιστικό σχέδιο. Γιατί με το να αλλάζει κάθε χρόνο τριάντα τρεις ποδοσφαιριστές, είκοσι δύο το καλοκαίρι και έντεκα τον Γενάρη, δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί κανένας στόχος.
Κάθε ομάδα πρέπει κάθε χρόνο το καλοκαίρι, να θέτει στόχους. Στόχους όμως ρεαλιστικούς, τους οποίους να μπορεί να τους πετύχει. Και στόχους, οι οποίοι να διασφαλίζουν μια βιωσιμότητα για την επόμενη μέρα, γιατί είναι άλλο πράγμα να ανεβαίνεις μια κατηγορία και να διαθέτεις τον κορμό παικτών ώστε να την υποστηρίξεις και άλλο πράγμα εκεί που πηγαίνεις, να μην διαθέτεις σχεδόν κανέναν παίκτη από την περσινή ομάδα και να πρέπει να φτιάξεις ομάδα από την αρχή, βάζοντας όχι κανέναν απλό στόχο, αλλά το ίδιο το πρωτάθλημα. Ούτε βέβαια αυτό το οποίο συνέβη παλαιότερα, με το προηγούμενο μοντέλο, να ξοδεύεις δυσανάλογα ποσά στη μικρότερη κατηγορία, σε βαθμό τέτοιο ώστε όταν θα ανέβεις στην επόμενη να μην μπορείς να υποστηρίξεις τα νέα μεγέθη.
Δεν συμφωνώ δογματικά με την άποψη ότι ο Πανηλειακός πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω, να φτιάξει κορμό με ντόπιους παίκτες. Ο Πανηλειακός είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος της Ηλείας, μια περιφερειακή δύναμη της χώρας και είναι καταδικασμένος όταν παίζει στο τοπικό να στοχεύει να βγαίνει πρώτος. Ο Πανηλειακός είναι μια από τις σημαντικότερες ομάδες της ελληνικής περιφέρειας. Και δεν είμαι της άποψης ότι αν δεν υπάρχει επενδυτής πρέπει να στραφεί η ομάδα στις υποδομές. Αλλά είμαι της άποψης ότι «αν δεν υπάρχει επενδυτής, πρέπει να βρεθεί επενδυτής». Ωστόσο, ακόμα και αύριο το πρωί να βρεθεί αυτός ο επενδυτής, χωρίς μοντέλο και πλάνο, δεν θα πετύχει άμεσα τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο, από αυτό που έχει πετύχει όλα τα προηγούμενα χρόνια η ομάδα.
Να κάνει κάθε χρόνο ένα βήμα μπροστά και στη συνέχεια δυο βήματα πίσω…
Υ.Γ.: Η σημερινή μέρα, είναι μια μέρα δύσκολη για τον Πανηλειακό. Πέρα από τον υποβιβασμό, έφυγε από τη ζωή ο Σάκης Σκουτέρης, ένας άνθρωπος ο οποίος προσέφερε διαχρονικά πάρα πολλά στην ομάδα. Η οικογένεια του Πανηλειακού, έχασε ένα εκλεκτό μέλος της. Ας είναι καλά εκεί που θα βρίσκεται…
