Πρακτικά, δεν είναι τίποτε άλλο από τρεις βαθμοί. Με καλή εμφάνιση αν θέλετε, να βάλουμε και καλή εμφάνιση, αν και ο Αστέρας σήμερα έδειξε ότι μπορεί και ακόμα καλύτερα και ίσως, η βαθμολογική του θέση τον αδικεί, διότι το σκορ θα μπορούσε εύκολα να είναι και μεγαλύτερο. Ωστόσο η νίκη αυτή, είχε και άλλου είδους σημασία. Ήταν μια νίκη απέναντι σε έναν μεγάλο αντίπαλο, το μεγαλύτερο διαχρονικά όνομα της Ηλείας, έστω και αν μιλάμε για τον φετινό Πανηλειακό.
Ο Αστέρας είναι μια ομάδα η οποία βιώνει μια πρωτοφανή κινητικότητα από το καλοκαίρι. Μια ομάδα, η οποία όμως πάνω απ΄όλα, διαθέτει την ηρεμία και την οικονομική άνεση ενός επιχειρηματία του βεληνεκούς του Παπαδάκου. Μια ομάδα η οποία τέτοια εποχή, τα περισσότερα χρόνια της ιστορίας του, με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις έψαχνε να μαζέψει λεφτά για να βγάλει τη χρονιά. Αυτό που μοιάζει αυτονόητο για πολλές άλλες ομάδες, για τον Αστέρα κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο είναι διαχρονικά. Και μόνο ότι σήμερα στο γήπεδο βρέθηκαν άνθρωποι οι οποίοι είχαν πέντε και έξι χρόνια να πατήσουν το ποδι τους στο γήπεδο κάτι λέει. Σοβαροί άνθρωποι, οι οποίοι αγαπούν την ομάδα. Οι παίκτες το βλέπουν αυτό, το εισπράτουν. Σήμερα, ίσως για πρώτη φορά να αντιλήφθηκαν κάποιοι από αυτούς σε ποια ομάδα αγωνίζονται. Και αν δεν το είχαν αντιληφθεί μέχρι τώρα, δεν φταίνε φυσικά εκείνοι, φταίνε οι συγκυρίες, η απαξίωση, η συνολική αντιμετώπιση του Αστέρα από την πόλη και τις γύρω περιοχές.
Όλα τα παραπάνω, έπρεπε με έναν τρόπο να “δέσουν”. Ένα παζλ πραγμάτων, να ενωθεί κάτω από τη σκέπη μιας κατάστασης. Ποια ήταν αυτή;
Η νίκη.
Μια νίκη απέναντι στον Πανηλειακό, τον “αιώνιο” αντίπαλο. Ένα γεγονός, να ενθουσιάσει τον κόσμο, να τον κάνει να επιστρέψει στο γήπεδο. Έστω αυτοί, οι όχι και τόσο πολλοί, έφυγαν χαρούμενοι και γεμάτοι, γεγονός το οποίο φαινόταν στα πρόσωπά τους, όταν πήγαιναν και αγκάλιαζαν τον νέο πρόεδρο. Και μιλάμε για αστερίτες παλιούς, δεκαετιών, οι οποίοι έχoυν φάει τα γήπεδα και τη βροχή με το… κουτάλι! Για τέτοια πρόσωπα μιλάμε, τα οποία απέκτησαν τέτοιο συναισθηματικό δέσιμο με ορισμένους παίκτες του Αστέρα, των οποίων το καλοκαίρι πιθανόν να μην γνώριζαν ούτε το όνομά τους.
Μα πάνω απ΄όλα η νίκη αυτή, μπορεί να δώσει το έναυσμα για ακόμα μεγαλύτερη στήριξη από τον Καναδά, διότι όπως και να το κάνουμε, οι νίκες είναι αυτές που δίνουν χαρά, που δίνουν νέο ενδιαφέρον. Για την ώρα, ο Ανδρέας Παπαδάκος παίζει με χαμηλό προφίλ. Δεν είναι μια κίνηση προκειμένου να αποφύγει να ανεβάσει το μπάτζετ. Είναι κίνηση, την οποία φαίνεται να έχει αποφασίσει και να ακολουθήσει, την οποία και έχει συζητήσει με τους συνεργάτες του. Στόχος του είναι με ήρεμες, ποδοσφαιρικές κινήσεις, να ακολουθήσει έναν σίγουρο δρόμο. Να μην προχωρήσει σε βεβιασμένες ενέργειες προκαλώντας την κοινή γνώμη. Εξάλλου, η αγαπημένη φράση του Ανδρέα Παπαδάκου, αυτή που συχνά λέει, είναι ότι “στη ζωή μου έχω μάθει πρώτα να μπουσουλάω, μετά να περπατάω και στο τέλος να τρέχω”.
