Ατμόσφαιρα μυστηρίου στο 12 ο Φεστιβάλ Δήμου Πηνειού

Το κοινό «έδειξε» τον δολοφόνο

Εντυπωσίασε η διαδραστική κωμωδία

Με την απολαυστική παράσταση «Σεσουάρ για δολοφόνους» συνεχίστηκαν το βράδυ της Δευτέρας οι θεατρικές περιπλανήσεις του 12 ου Φεστιβάλ Δήμου Πηνειού. Η σπιρτόζικη κωμωδία των Μπρους Τζόρνταν και Μέριλιν Έιμπραμς, ένα διαδραστικό μυστήριο δολοφονίας από ένα ταλαντούχο και προικισμένο καστ ηθοποιών, σκόρπισε στιγμές πηγαίου γέλιου στο θεατρόφιλο κοινό που βρέθηκε στο Ανοικτό Θέατρο Καβασίλων «Χρήστος Μάλλιαρης».

Στον βασικό πυρήνα της παράστασης μια δολοφονία· ο θάνατος της αφανούς σπιτονοικοκυράς του κομμωτηρίου είναι αυτός που πυροδοτεί ένα κρεσέντο κωμικών καταστάσεων που κορυφώνεται επιδέξια με το συνεχές διαδραστικό παιχνίδισμα ανάμεσα στο ηθοποιούς και τους θεατές κατά τη διάρκεια του δεύτερου μέρους του έργου. Σε αυτό το σημείο το κοινό καλείται να συμβάλλει ενεργά στην εξιχνίαση της στυγερής δολοφονίας· οι θεατές με την ιδιότητα του… ερευνητή συνδράμουν στο έργο των αστυνομικών, παρατηρούν με προσοχή τις κινήσεις των πρωταγωνιστών και θέτουν ερωτήματα στους «υπόπτους». Η βραδιά αποκτά σταδιακά μια αύρα μυστηρίου, μία ατμόσφαιρα που μοιάζει να ξεπηδά από μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι, χωρίς ωστόσο να απεκδύεται στιγμή τη σκαμπρόζικη και κωμική φύση της! Η ιδιότυπη «ανάκριση» των υπόπτων από τους θεατές φωτίζει τα γεγονότα που προηγήθηκαν της δολοφονίας, αποκαλύπτει τις σχέσεις μεταξύ των ηρώων και προετοιμάζει με μαεστρία την κορύφωση. Πρόκειται για τη στιγμή που οι μάσκες θα πέσουν και η ταυτότητα του δολοφόνου θα αποκαλυφθεί. Ή , πιο σωστά, η στιγμή που το κοινό θα υποδείξει στους αστυνομικούς το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τη δολοφονία της άτυχης σπιτονοικοκυράς.

Οι ερμηνείες

Το ευρηματικό και σκαμπρόζικο κείμενο των Τζόρνταν και Είμπραμς υποστηρίχθηκε και αναδείχθηκε επιδέξια από μία πλειάδα εξαίρετων ηθοποιών. Οι τελευταίοι, άψογα τοποθετημένοι στο κλίμα και στο πνεύμα της ποπ κουλτούρας – που διαπερνά κάθε σκηνή της παράστασης-, με το πηγαίο ταλέντο τους και την ανεπιτήδευτα επιτηδευμένη ερμηνεία τους, προσέδωσαν χρώμα και ένταση στον καταιγιστικό ρυθμό της παράστασης και σκόρπισαν αυθόρμητα γέλια στο κοινό.

Οι ηθοποιοί ανταποκρίθηκαν με μαεστρία στις ιδιαίτερα απαιτητικές ανάγκες της παράστασης· πρόκειται για απαιτήσεις που δεν περιορίζονται στην ερμηνεία του ευρηματικού κειμένου αλλά επιβάλλουν έξυπνο και ακαριαίο αυτοσχεδιασμό προκειμένου να διατηρηθεί η «επαφή» με το κοινό κατά τη διάρκεια της ανάκρισης. Εξάλλου, με τον δολοφόνο να είναι διαφορετικός σε κάθε παράσταση, η διαμόρφωση του χαρακτήρα κάθε ήρωα επηρεάζεται σημαντικά από τη διάθεση, τη ματιά και τις παρατηρήσεις των θεατών … ντετέκτιβς. Ιδιαίτερης αναφοράς χρήζει ακόμη η σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη που ακροβατεί επιδέξια ανάμεσα στην κωμωδία και το μυστήριο δίχως να καταφεύγει σε φθηνές λύσεις για να αποσπάσει το χειροκρότημα των θεατών.

Εν κατακλείδι, το «Σεσουάρ για δολοφόνους» καταφέρνει, παρά την διατήρηση κάποιων ξεπερασμένων στερεοτύπων/διαλόγων που τείνουν –ευτυχώς- να εκλείψουν στις μέρες μας, να
ενσωματώσει άψογα την κουλτούρα της εποχής και τη τρέχουσα πολιτική κατάσταση με αποτέλεσμα να παραμένει φρέσκο, διασκεδαστικό και πικάντικο.