Ανέβηκε στον μπασκετικό Όλυμπο. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, κατέκτησε τον μεγαλύτερο τίτλο στον πλανήτη, τον τίτλο του «παγκόσμιου πρωταθλητή ΝΒΑ», όπως αρέσκονταν οι Αμερικάνοι να τον αποκαλούν χρόνια πίσω. Έναν τίτλο, τον οποίο έχουν κατακτήσει ιερά τέρατα του μπάσκετ, παίκτες των οποίων η φυσιογνωμία έχει χαράξει το μυαλό και τη μνήμη εκατομμυρίων μπασκετόφιλων και όχι μόνο, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτός ο σούπερ σταρ, μερικά χρόνια πίσω, λιγότερα από οκτώ, πάτησε και «καθαγίασε» το παρκέ της Αμαλιάδας. Αγωνίστηκε με τη φανέλα της πρώτης ομάδας του, του Φιλαθλητικού, αντίπαλος του Κοροίβου, τον οποίο καθοδηγούσε ο Βασίλης Νιπεργιάλης.

Του Σοφοκλή Φραγκογιαννόπουλου

Εδώ και κάτι παραπάνω από ένα 24ωρο, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, πλάι στην πλούσια συλλογή του από ατομικές διακρίσεις, όπως του NBA All Star, του MVP της κανονικής περιόδου, έβαλε και τον κορυφαίο ατομικό τίτλο που υπάρχει, αυτόν του MVP των τελικών του ΝΒΑ. Και επιτέλους, σημείωσε τη μεγαλύτερη διάκριση που ονειρεύεται ένας αθλητής μπάσκετ, να φορέσει το δαχτυλίδι του Πρωταθλητή ΝΒΑ, του μεγαλύτερου και πιο συναρπαστικού πρωταθλήματος μπάσκετ του πλανήτη. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, όχι μόνο έβαλε το όνομά του πλάι σε αυτά του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ και του Όσκαρ Ρόμπερτσον, χαρίζοντας μετά από 50 χρόνια προσμονής, έναν τίτλο ξανά στα Ελάφια, αλλά πέτυχε και να τους ξεπεράσει, σημειώνοντας στον έκτο και καθοριστικό τελικό, 50 πόντους, καταβάλλοντας την αντίσταση των Φίνιξ Σανς. Και πλέον, έβαλε το όνομά του πλάι σε όλους τους παίκτες θρύλους του ΝΒΑ.

Εδώ και μερικές μέρες, η Ελλάδα ολόκληρη, ξενυχτάει για να παρακολουθεί τις σειρές των Πλέι ΟΦ του ΝΒΑ. Όσο κι αν μας φαίνεται υπερβολικό, η Ελλάδα είναι ένα μπασκετικό έθνος, μια χώρα η οποία παρακολουθεί με τρομακτική αγάπη το μπάσκετ εδώ και δεκαετίες. Και μαζί και το ΝΒΑ. Βέβαια, αυτά τα ξενύχτια, τα φετινά, είχαν κάτι το παραπάνω. Είχαν και ένα δικό μας παιδί, τον Γιάννη, πρωταγωνιστή. Ένα παιδί, επιτομή του γνήσιου ελληνικού μπάσκετ, το οποίο ξεκινάει από τις ακαδημίες και συνεχίζεται ως τις μεγάλες ερασιτεχνικές κατηγορίες. Ενός μπάσκετ, μακριά από την “τοξικότητα” της επαγγελματικής κατηγορίας της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γιάννης, έγινε αυτός που έγινε, φεύγοντας απευθείας από τον Φιλαθλητικό και την Α2 για το ΝΒΑ, χωρίς να γίνει επαγγελματίας στην Ελλάδα και να φορέσει τη φανέλα κάποιου εκ των “αιωνίων”, της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης.  Εδώ και μερικές μέρες, επιχειρήσαμε να ζητήσουμε από έναν άνθρωπο ο οποίος έζησε τον Greek Freak από κοντά, ως αντίπαλο, τον Βασίλη Νιπεργιάλη, να μας μιλήσει γι’ αυτόν. Για το σκάουτινγκ που είχε γίνει τότε από το τεχνικό staff στον Κόροιβο πριν από τα ματς, για την τεχνική και τακτική  συμπεριφορά του αθλητή Αντετοκούνμπο, για όλο αυτό που ακολούθησε μετά, την εξέλιξη που είχε αυτός ο παίκτης. Και ο Βασίλης Νιπεργιάλης, μας είχε δεσμευτεί να το κάνει, με έναν όρο: «Να περιμένουμε να το σηκώσει πρώτα και μετά να πούμε ό,τι θέλετε» , μας είχε πει, κάτι σαν… υπόσχεση, κάτι σαν βεβαιότητα, ότι ο Γιάννης και οι Μιλγουόκι Μπακς, θα κατόρθωναν να κατακτήσουν αυτό τον τίτλο.

Όπερ και εγένετο με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Οπότε, μόλις συνήλθαν λίγο τα ματάκια μας από το… έκτο ξενύχτι, αμέσως ζητήσαμε από τον Βασίλη Νιπεργιάλη, να μας γυρίσει τον χρόνο πίσω και μαζί να θυμηθούμε εκείνα τα αξέχαστα παιχνίδια, στα οποία βρήκε τον κορυφαίο παίκτη στον κόσμο του 2021, αντίπαλο στα παρκέ του ελληνικού πρωταθλήματος.

-Κόουτς, ας γυρίσουμε τον χρόνο λίγο πίσω. Αλήθεια, μπορεί να διανοηθεί ένας άνθρωπος, πώς μέσα σε μια εφταετία ουσιαστικά, ένας νεαρός και άσημος στο ευρύ κοινό παίκτης της Α2, να μετατρέπεται σήμερα στον απόλυτο σούπερ σταρ του ΝΒΑ;

“Είναι πραγματικά απίστευτη η ιστορία του Γιάννη τόσο στις δυσκολίες που πέρασε η οικογένεια του στα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα όσο και η εξέλιξη του που έγινε με γεωμετρική πρόοδο. Όπως είπε και ο μεγάλος Νίκος Γκάλης αυτή τη στιγμή είναι ο κορυφαίος καλαθοσφαιριστής στον κόσμο και σίγουρα κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια εξέλιξη. Μάλλον μόνο ο ίδιος το πίστευε τόσο πολύ, γι αυτό η δικαίωση αυτή ανήκει στον Γιάννη και στην οικογένεια του. Μην ξεχνάμε ότι καμία μεγάλη Ελληνική ομάδα δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά για την απόκτηση του από τον Φιλαθλητικό. Με την Σαραγόσα να τον κερδίζει πριν τελικά φύγει για το NBA.

-Μπορούμε να θυμηθούμε εκείνα τα παιχνίδια του Κοροίβου με τον Φιλαθλητικό; Το σκάουτινγκ που είχατε κάνει για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Τί είναι εκείνο το οποίο είχατε διακρίνει και αυτό που περιμένετε να αντιμετωπίσετε; Και τί είναι αυτό που τελικά συναντήσατε.

“Ναι ήταν δυο εντυπωσιακά παιχνίδια με θέαμα και μεγάλα σκορ. Είχαμε νικήσει στην Αμαλιάδα και χάσαμε εκτός. Ο Γιάννης ήταν ένα αδύνατο παιδί με τεράστια άκρα. Είχε τρομερή έφεση κοντά στο καλάθι. Με κάθε ευκαιρία κάρφωνε την μπάλα, τα χέρια του έφθαναν πολύ ψηλά. Έπαιζε παρά πολύ έξυπνα στην τελική γραμμή και στην πλάτη της άμυνας. Πολλές φορές δεν ξεκινούσε βασικός και έμπαινε στο παιχνίδι μαζί με τον αδελφό του Θανάση και έβγαζαν τρομερή ενέργεια στο παρκέ. Στόχος μας ήταν να τον κρατήσουμε όσο πιο μακριά μπορούσαμε από το καλάθι μας και να μην κάνουμε λάθη που θα του προσέφεραν ελεύθερο γήπεδο στον αιφνιδιασμό. Στον πρώτο αγώνα καταφέραμε να μείνουμε στο πλάνο και τον κρατήσαμε χαμηλά στο σκορ αντιθέτως στη ρεβάνς δεν ανταποκριθήκαμε σωστά και μάλιστα ο Γιάννης ήταν ο κορυφαίος”. 

«Ο Γιάννης μας χαράσσει νέους δρόμους»

–Μεγάλοι σούπερ σταρ του ΝΒΑ στο παρελθόν, καθιερώθηκαν για ένα ιδιαίτερο στιλ τους στην επίθεση. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, από τεχνικής πλευράς, τί είδους παίκτης είναι; Ένα παιδί 12 ετών σε μια Ακαδημία, με αυτά τα χαρακτηριστικά, πώς αντιμετωπίζεται από τους προπονητές;

«Ο Γιάννης για όσους δεν γνωρίζουν, στις μικρές ηλικίες αγωνιζόταν σαν περιφερειακός και πολλές φορές σαν πλέι μέικερ. Αυτό του έχει δώσει την ικανότητα να χειρίζεται άψογα την μπάλα.. Για μένα όμως το κομβικό σημείο που απογείωσε τον Γιάννη ήταν η μετάβαση του στην θέση 5. Αυτό τον έφερε πιο κοντά στο καλάθι που είναι ασυναγώνιστος. Τον δυνάμωσε σε άμυνα λόγω του τρομερού ανοίγματος χεριών που έχει αλλά και στην επίθεση. Είναι φοβερός στο 1 v 1 , αλλά πλέον και άριστος πασέρ όταν η άμυνα προσαρμόζεται πάνω του. Όταν βάζεις 50 πόντους στον τελικό ανήκεις πλέον στους θρύλους του αθλήματος και μάλιστα σε ηλικία μόλις 26 ετών που ακόμα και τα ιερά τέρατα του NBA δεν είχαν πάρει το δακτυλίδι του πρωταθλητή. Στα 12 του χρόνια λοιπόν ο Γιάννης έπαιζε πλέι μέικερ και στα 26 του χαράζει νέους δρόμους, διδάσκει θα έλεγα πως παίζεται η θέση 5 στο σύγχρονο μπάσκετ. Άρα η εκμάθηση των βασικών χωρίς βάρος στις θέσεις πρέπει να είναι ο προπονητικός μας προσανατολισμός στις μικρές ηλικίες».

“Ο Γιάννης δεν χρειάζεται να βάλει τρίποντα για να είναι χρήσιμος” 

-Πολύς κόσμος στη χώρα μας ξενύχτησε για να δει τις σειρές των Πλέι Οφ και τα κατορθώματα του Γιάννη. Θα θέλαμε με μια άλλη οπτική, αυτή του προπονητή, να μας αποκωδικοποιήσεις αυτά που απαιτούνται να κάνει μια ομάδα ώστε να αξιοποιήσει στο έπακρο ένα τέτοιο στιλ παίκτη. Να μπορεί κάθε βράδυ να βάζει σαράντα πόντους ο παίκτης αυτός, λειτουργώντας μέσα σε μια ομάδα.

«Όπως είπα και πριν η ομάδα του Μιλγουόκι απογειώθηκε όταν ο Γιάννης προσέγγισε το καλάθι. Εκεί ήταν η κίνηση που άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Έπαψε να ταλαιπωρείται μακριά από το καλάθι, δεν χρειάζεται να βάλει τρίποντα για να είναι χρήσιμος. Είναι ο άρχοντας του ζωγραφιστού εκεί δεν έχει αντίπαλο. Στον τελικό οι 50 πόντοι ήταν κατά βάση προσωπικοί. Πραγματικά πήρε την ομάδα στις πλάτες του. Αυτό που βελτίωσε επίσης το Μιλγουόκι ήταν το σουτ έξω από τα 7.24μ. με αποτέλεσμα όταν οι διάδρομοι έκλειναν ένα ελεύθερο σουτ με καλές προοπτικές συνήθως έβρισκε στόχο. Το πιο σημαντικό συστατικό όμως στην επιτυχία ήταν ότι ενώ ο Γιάννης θα μπορούσε το καλοκαίρι να μετακομίσει σε μια ομάδα με καλύτερες προοπτικές και συμπαίκτες αυτός έμεινε εκεί που τον εμπιστεύτηκαν την πρώτη φορά. Αυτό δημιούργησε ένα τρομερό κλίμα στην ομάδα που φαινόταν σε κάθε φάση. Όλοι το πίστευαν, όλοι για την ομάδα. Ήταν η ομάδα που συνεχώς βελτιωνόταν και γι αυτό έφθασε δίκαια στην κατάκτηση του πρωταθλήματος».

“Πολύ πιθανό να επικρατήσει το παιχνίδι πολλών επιθέσεων” 

-Μια ερώτηση για το μπάσκετ συνολικά. Το βλέπουμε και στα μέρη μας. Έχουν καταργηθεί οι θέσεις. Κοντοί χρησιμοποιούνται στις θέσεις των ψηλών και ψηλοί στις θέσεις των κοντών. Έχει αλλάξει τόσο δραματικά η φιλοσοφία του παιχνιδιού, ή απλά ο κάθε προπονητής προσαρμόζει το στιλ παιχνιδιού σε αυτό που έχει;

«Το NBA πάντα ήταν ένα πρωτάθλημα που επένδυε στο θέαμα. Καρφώματα, τρίποντα ανοιχτές άμυνες και επίθεση λίγων δευτερολέπτων. Πλέον και η Euroleague ακολουθεί αυτό το πλάνο αφού όταν δίνεις συνεχόμενα παιχνίδια ανά δυο μέρες, πολλές φορές τα σκάουτινγκ και η τακτική πάνε περίπατο. Είδαμε πριν από λίγες μέρες την Εθνική μας με τον Ρικ Πιτίνο να ακολουθεί αυτό τον τρόπο παιχνιδιού με μεγάλο ποσοστό επιτυχίας. Πολύ πιθανό να επικρατήσει πλέον αυτή η μορφή παιχνιδιού που θέλει πολλές επιθέσεις, πολλά σουτ έξω από τα 6.75μ, γρήγορες συνεργασίες παικτών και γρήγορες εκτελέσεις στα πρώτα 7 δευτερόλεπτα της επίθεσης»

«Μαζί του ψήλωσε και το ελληνικό μπάσκετ»

-Θα αποτολμήσω μια ερώτηση σαν κι αυτή. Μπορεί το ελληνικό μπάσκετ, να νιώθει κι αυτό, ένα μικρό μέρος αυτής της εξέλιξης ενός τέτοιου παίκτη; Μπορεί σε καιρούς παράξενους και δύσκολους γι’ αυτό, να πει ότι με τον τίτλο που κέρδισε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, αναδεικνυόμενος και σε MVP των τελικών, σηκώθηκε και το ελληνικό μπάσκετ λίγο ψηλότερα, στις συνειδήσεις των φιλάθλων;

«Σίγουρα μπορεί και πρέπει να το νιώθει. Ο Γιάννης έμαθε μπάσκετ στην Ελλάδα από Έλληνες προπονητές και καθοδηγήθηκε από Έλληνες παράγοντες  Ο μάνατζερ του είναι Έλληνας. Είναι μέλος της Εθνικής μας ομάδας. Μαζί του ψήλωσε όλο το Ελληνικό μπάσκετ. Είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον θα βρει την ευκαιρία και θα οδηγήσει την Εθνική μας ομάδα σε μια μεγάλη διάκριση. Ο Γιάννης είναι Έλληνας, αισθάνεται Έλληνας και θα βρει τον τρόπο όπως τον βρήκε στο NBA να δώσει στους Έλληνες να πανηγυρίσουν μια μεγάλη επιτυχία φορώντας τα γαλανόλευκα».