Η διάλυση της κίνησης «Πυρσός», δεν μπορεί να περάσει στα… ψιλά. Γιατί δεν είναι μια απλή κίνηση κάποιων ανθρώπων οι οποίοι αποφάσισαν μια μέρα να τρέξουν ένα νέο μοντέλο διοίκησης και διαχείρισης στον Πανηλειακό. Ούτε και απλά αν θέλετε να «αναστήσουν» την ομάδα όταν αυτή είχε σταματήσει τη λειτουργία της για ένα χρόνο, υποβιβαζόμενη στο τοπικό Πρωτάθλημα, χωρίς να αγωνιστεί στη Γ΄ Εθνική.

Η κίνηση «Πυρσός», αποτελούσε την ενσάρκωση μιας πεποίθησης για συλλογική λειτουργία, ενός συμμετοχικού μοντέλου στην ομάδα. Μια αντίστοιχη προσπάθεια με εκείνη η οποία πριν από μερικά χρόνια είχε προσπαθήσει να επιχειρηθεί ξανά, όταν αποχωρούντος του Σάκη Σταυρόπουλου από την ΠΑΕ Πανηλειακός, προωθήθηκε ένα μοντέλο εταιρείας λαϊκής βάσης, πολυμετοχικότητας.

Ένα μοντέλο, το οποίο εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται δύσκολο στην υλοποίησή του. Θα λέγαμε όσο εύκολο ακούγεται να συνεισφέρουν πολλοί από λίγα και όχι λίγοι από πολλά, άλλο τόσο δύσκολο εξελίσσεται στην πράξη. Όπως ακριβώς το μοντέλο των λίγων, λέμε ότι έχει ημερομηνία λήξης, γιατί κάποια στιγμή εκείνοι που μονίμως βάζουν τα χρήματα κουράζονται, άλλο τόσο και το μοντέλο των «πολλών» κάποτε τελματώνει, για διαφορετικούς όμως λόγους εδώ.

Χωρίς να σημαίνει ότι υιοθετούμε το μοντέλο του «ενός ανδρός», η πρακτική όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο στον ηλειακό αθλητισμό, αλλά και ευρύτερα στον ελληνικό, αποδεικνύει ότι αυτό το μοντέλο προχωράει καλύτερα και φέρνει τις επιτυχίες.

Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αρχικά, ότι συλλογικό μοντέλο δεν σημαίνει και συλλογική λήψη αποφάσεων. Ή τουλάχιστον μια τέτοια πρακτική δεν είναι ο ασφαλής δρόμος για την επιτυχία. Ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο βασίζονται στη γνώση και την αμεσότητα λήψης των αποφάσεων. Η παρουσία ισχυρού ηγέτη, όχι απαραίτητα χρηματοδότη, εγγυάται. Όπως η παροιμία που λέει ότι «το καράβι από τη φουρτούνα δεν το βγάζει ο εφοπλιστής, αλλά ο καπετάνιος», κάπως έτσι και στο ποδόσφαιρο, είναι απαραίτητο το πρόσωπο εκείνο που θα καθοδηγήσει τον σύλλογο.

Επίσης το συλλογικό μοντέλο, χρειάζεται υπομονή, χρειάζεται αποδοχή ακόμα και της αποτυχίας, περιορισμό της απογοήτευσης και συνεχή, αλλά και συνεπή προσφορά από τα μέλη, έστω και αν κάποια στιγμή αυτά διαφωνούν με επιλογές και αποφάσεις του σωματείου κατά τη διάρκεια της πορείας του.

Εξάλλου δεν υπάρχει κανένας παράγοντας, ακόμα και μόνος του αν είναι, ο οποίος προχώρησε στο χώρο του ποδοσφαίρου, ο οποίος να μην επέμεινε, να μην διδάχθηκε από τα λάθη του, να μην επέδειξε υπομονή και οργανωτισμό.

Το ποδοσφαιρικό προϊόν, διότι για κάτι τέτοιο μιλάμε στις μέρες μας, αν θέλουμε να έχουμε μια επαγγελματική ομάδα σε υψηλό επίπεδο, απαιτεί κατανάλωση για να σταθεί. Όταν οι καταναλωτές-πελάτες του προϊόντος αυτού περιορίζονται, μοναδική λύση για να επιβιώσει το πρότζεκτ είναι η αύξηση της παραγωγής, η εισροή νέων οικονομικών πόρων για επένδυση, νέων ανθρώπων που θα ενισχύσουν την παραγωγή αυτή.

Αν αυτό θα επιτευχθεί συλλογικά, θα κρίνει και αν τελικά το μοντέλο αυτό μπορεί να βαδίσει και στο μέλλον, ή αν έχει αποτύχει οριστικά.

Εν κατακλείδι, ο Πανηλειακός, επειδή είναι ένα ισχυρό brand name, κάποια στιγμή θα τον βρει το δρόμο του. Το ερώτημα είναι ποιος θα είναι αυτός…

Γι΄ αυτό και το συμπέρασμα είναι ότι δεν διαλύεται ο Πυρσός, αλλά είναι το συλλογικό μοντέλο που δοκιμάζεται…