Έβαλε λοιπόν έξι αγωνιστικές σε τρεις βδομάδες η ΕΠΣ Ηλείας στη μεγάλη κατηγορία της με το «καλημέρα». Και άρχισαν ήδη οι πρώτες διαμαρτυρίες. Κανείς όμως δεν γνωρίζει το γιατί υπάρχουν αυτές οι διαμαρτυρίες και από ποιόν. Γιατί απ’όπου και αν προέρχονται, δεν έχουν δίκιο και η ΕΠΣ Ηλείας, δεν είχε άλλη επιλογή, παρά μόνο να ξεκινήσει κάπως έτσι, καθώς τα περιθώρια είναι ήδη πολύ στενά.
Του Σοφοκλή Φραγκογιαννόπουλου
Πρόκειται για μια κλασική περίπτωση, ακόμα μια φορά θα πούμε εμείς, στην οποία τα σωματεία της Ηλείας διαμαρτύρονται για το αποτέλεσμα μιας πολιτικής και όχι για τα αίτια τα οποία την οδηγούν σε αυτό. Κατά τη διάρκεια της κλήρωσης του Πρωταθλήματος της Α1 κατηγορίας, κανένα σωματείο της μεγάλης κατηγορίας δεν αντέδρασε στην απόφαση της ΕΠΣΗ να καθυστερήσει την προγραμματισμένη έναρξη. Μια καθυστέρηση χωρίς συγκεκριμένη αιτιολογία, ή για την ακρίβεια, με αιτιολογία η οποία ούτε διατυπώθηκε, αλλά ούτε και αναγνωρίστηκε επισήμως, όταν στις 30 Σεπτεμβρίου όλες οι ΕΠΣ αποφάσισαν να διακόψουν τα πρωταθλήματά τους. Ήταν τότε που η ΕΠΣ Ηλείας ψήφισε κατά της διακοπής, ξανά και εδώ αναιτιολόγητα. Διότι εφόσον δεν υπήρχε λόγος διακοπής, δεν υπήρχε και πρόβλημα. Και άρα από τις 11 Σεπτέμβρη μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη, θα μπορούσε η ΕΠΣ να έχει ξεκινήσει το Πρωτάθλημα και να έχει παίξει και τις πρώτες τέσσερις αγωνιστικές.
Και φτάσαμε στο τώρα, οπότε και από την προηγούμενη Πέμπτη, η Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΠΟ, αποφάσισε την άρση της διακοπής και τη συνέχιση των πρωταθλημάτων. Και εδώ η ΕΠΣ Ηλείας αναίτια καθυστέρησε την έναρξη. Και δεν λέμε γιατί δεν ξεκίνησε το Πρωτάθλημα την περασμένη Κυριακή, θα μπορούσε όμως να ξεκινήσει από αύριο Τετάρτη, ή έστω από το προσεχές Σαββατοκύριακο. Ούτε αυτό έγινε και πήγαμε σε μια πρωτοφανή απόφαση της ΕΠΣΗ, να αρχίσει στις 5 Νοεμβρίου. Και πάλι χωρίς κανένα σωματείο να ζητάει τον λόγο ή έστω μια εξήγηση για όλο αυτό.
Για να φτάσουμε στο σήμερα, όπου ορθά επαναλαμβάνουμε, χωρίς δηλαδή άλλο χρονικό περιθώριο, η ΕΠΣΗ ορίζει έξι αγωνιστικές σε τρεις βδομάδες (δυο Τετάρτες). Απόφαση, η οποία συνοδεύεται από άδικες διαμαρτυρίες, ετεροχρονισμένες, διότι όπως λέει και η παροιμία: «Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».