Το δάσος της Στροφυλιάς βρίσκεται βρίσκεται στα όρια των νομών Αχαΐας και Ηλείας και καταλαμβάνει μια παραλιακή ζώνη μήκους 14 χλμ, περίπου και με μέσο πλάτος 1.500 μ.
Η συνολική του έκταση ανέρχεται στα 19.000 στρ.
Ανατολικά του βρίσκεται το έλος της Λάμιας, δυτικά το Ιόνιο πέλαγος, βόρεια η λίμνη Πρόκοπος, και νότια η λιμνοθάλασσα Κοτύχι.
Σε όλη την έκταση της περιοχής, που καλύπτεται από το δάσος υπάρχει ένα στρώμα γλυκού νερού σε βάθος εκμεταλλεύσιμο από τις ρίζες των δέντρων. Το πάχος του γλυκού νερού, χάρη στο οποίο υφίσταται το δάσος υπάρχει μόνο στα ανώτερα στρώματα των αμμωδών εκτάσεων και κυμαίνεται από λίγα εκατοστά έως 5-8 μέτρα ανάλογα με την εποχή και το ανάγλυφο.
Το υδρολογικό σύστημα της Καλογριάς που εξασφαλίζει συνεχή ροή γλυκού νερού προς το δάσος είναι τα ποτάμια, οι λίμνες αλλά και τα ασβεστολιθικά βουνά που δρουν σαν φυσικές δεξαμενές που συγκρατούν τα νερά και ποτίζοντας τα οικοσυστήματα, τα διατηρούν κατά την διάρκεια του καλοκαιριού.
Είναι ένα δάσος μοναδικό σε σύνθεση και με έκταση σε 1000 περίπου στρέμματα χαλεπίου πεύκης 3000 περίπου στρέμματα βελανιδιάς.
Η βελανιδιά, επειδή παρέχει ξυλεία για καύση, έχει υποστεί καίρια πλήγματα και η έκτασή της από χιλιάδες στρέμματα έχει περιοριστεί μόλις στα 600 στρέμματα.
Εκτός από την χαλέπεια πεύκη η οποία βρίσκεται σε δυναμική φάση επέκτασης στο μεσογειακό χώρο, τα άλλα δύο είδη με τη μεγαλύτερη αισθητική και οικολογική αξία βρίσκονται σε υποχώρηση λόγω των ανθρώπινων επεμβάσεων, δηλαδή, πυρκαγιών υλοτομιών, δηλαδή πυρκαγιών, υλοτομιών, βόσκησης, εκχέρσωσης, αλλά και της ζήτησης για αναψυχή και τουρισμό.
Όσο για τα πουλιά, μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά που θα δούμε και θ’ ακούσουμε εδώ είναι ο κούκος, το ξεφτέρι, ο νανόμπουφος, ο χουχουριστής, η καρδερίνα, ο φλώρος, ο σπίνος, η κουρούνα και η καρακάξα.