Δικαιότατος ο προβληματισμός και η ανησυχία των ερασιτεχνικών ομάδων για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Αναμφίβολα αυτή η διακοπή στοιχίζει στις ομάδες και τους αθλητές πολύ ακριβά. Λογικό ότι δεν μπορεί να γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα σε επαγγελματίες και ερασιτέχνες αθλητές, καθώς όλοι το ίδιο πράγμα κάνουν και οι ερασιτέχνες είναι και αυτοί «εν δυνάμει» επαγγελματίες αθλητές, αν τους δοθεί η δυνατότητα να παίξουν.
Πολύ δε περισσότερο, όταν αυτό το «λουκέτο» στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, έχει σοβαρές επιπτώσεις στη βάση της αθλητικής πυραμίδας της χώρας, δηλαδή στους μελλοντικούς αθλητές που θα επανδρώσουν τις εθνικές ομάδες. Είναι προφανές ότι μόνο με ένα Πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ 1 και της Basket League,όπου οι αθλητές, σε ποσοστό 80% είναι εισαγόμενοι, το μέλλον των εθνικών ομάδων και του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα προβλέπεται ζοφερό.
Παρά ταύτα, επιβάλλεται lockdown στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Και όταν λέμε ερασιτεχνικό αθλητισμό, εννοούμε πρωταθλήματα με μεγάλη απήχηση, όπως η Γ΄ Εθνική στο ποδόσφαιρο και η Α΄ Εθνική γυναικών, η Α2 στο μπάσκετ, η Α1 στο πόλο, σύσσωμος ο στίβος και η κολύμβηση κ.ο.κ.
Ο λόγος για τον οποίο επιβάλλεται, είναι αυτός τον οποίο ελάχιστοι όμως έχουν αγγίξει. Και έχει να κάνει πρώτα με τα ομαδικά αθλήματα. Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και τα άλλα ομαδικά αθλήματα σε πρώτη φάση, είναι αυτά τα οποία απαιτούν μαζικά τεστ. Για κάθε μεμονωμένο κρούσμα σε μια ομάδα της τρίτης τοπικής κατηγορίας, στο πιο απομακρυσμένο χωριό, καλούνται να περάσουν τριάντα άτομα από τεστ. Παίκτες, προπονητές, μασέρ, φροντιστές κ.ο.κ. Και φυσικά τα έξοδα δεν μπορούν να τα αναλάβουν οι ομάδες, αλλά επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό και το εθνικό σύστημα υγείας το οποίο έχει φτάσει στα όριά του και η πρώτη του φροντίδα πρέπει να είναι οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι πραγματικά αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα.
Τον μήνα που μας πέρασε, παρατηρήθηκε το φαινόμενο για κάθε θετικό κρούσμα covid 19 σε μια ομάδα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ, να κινητοποιούνται τοπικοί φορείς, να περνούν οι ομάδες δωρεάν τεστ στα δημόσια νοσοκομεία. Μπορεί αυτό στην Ηλεία να μην έγινε ιδιαίτερα αισθητό, επειδή είμαστε ένας νομός χωρίς πολλά κρούσματα, ωστόσο πανελλαδικά η ασφυξία είχε ήδη αρχίσει.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι κάτι τέτοιο πλέον ήταν αδύνατον να λειτουργήσει και το σύστημα δεν θα μπορούσε να αντέξει. Παρατηρήθηκε το φαινόμενο ομάδες να περνούν από τεστ, να έχουν περάσει τρεις και τέσσερις μέρες, να έρχεται η ώρα του ματς και να μην έχουν βγει ακόμα τα αποτελέσματα.
Το πρόβλημα είχε αρχίσει να γίνεται διπλό. Και το δημόσιο σύστημα δεν θα μπορούσε άλλο να ανταποκριθεί σε τόσο μαζικές ανάγκες για τεστ, αλλά και τα αποτελέσματα δεν θα μπορούσαν να βγουν στην ώρα τους, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να διεξαχθούν παιχνίδια με αθλητές θετικούς οι οποίοι δεν θα είχαν προλάβει να το μάθουν.
Σοφοκλής Φραγκογιαννόπουλος