Και έρχεται η στιγμή που οι απλές, εθιμοτυπικές ευχές αποκτούν… αληθινή σημασία. Που οι λέξεις αποκτούν δύναμη, «ζωή», ελπίδα, προσδοκία. Που τα πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα, έγιναν… οι νέοι στόχοι του αύριο.

Φέτος δυστυχώς, δεν ακολουθήσαμε τον Χριστό στην δύσκολη ανάβασή του στον Γολγοθά. Δεν τον κατεβάσαμε από τον Σταυρό του Μαρτυρίου. Δεν τον συνοδεύσαμε στην τελευταία του (επί γης) κατοικία. Δεν ακούσαμε τις πένθιμες καμπάνες και δεν θα ακούσουμε ούτε και τις γιορτινές, που θα συνοδεύσουν το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό μήνυμα της ανθρωπότητας: Το Χριστός Ανέστη. Δεν θα πάρουμε το «Άγιος Φως», το φως της ζωής που «ξεχειλίζει»… μέσα από έναν κρύο τάφο…

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Χριστός δεν είναι «εκεί έξω». Ότι δεν ακούει τις προσευχές μας, ότι δεν θλίβεται και Αυτός με τις αγωνίες και τον πόνο των ανθρώπων, με τις αγωνίες και τη θλίψη όλων μας. Ότι δεν είναι εδώ για να μας προστατεύσει.

Όπως λοιπόν με την Ανάστασή του ο Σωτήρας της ανθρωπότητας πάταξε τον θάνατο, ας ενώσουμε όλοι τις προσευχές μας και τις ευχές μας ότι θα πατάξει και κάθε τι το «σκοτεινό» που ήρθε φέτος να «μαυρίσει» τις ψυχές μας, να στοιχειώσει τις ζωές μας, να δοκιμάσει τις αντοχές μας.

Με αυτές τις λίγες σκέψεις η δημοσιογραφική ομάδα του «Ilia.news» σας εύχονται Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!