ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ « Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΔΗ»
«Ανάστα, ὁ Θεός, κρίνων τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι».
Αγαπητοί μου Χριστιανοί και φίλοι της μετ΄ ολίγων Αναστάσεως του Χριστού μας, που φέτος δυστυχώς μας την φυλακίσανε και φόβω θανάτου θάνατον… μας εσκόρπισαν, δεν τελέσθηκε η Ακολουθία του Εσπερινού της Αναστάσεως και η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου εις τον Ιερό Ναό μας. Ούτε βεβαίως κτύπησαν οι καμπάνες χαρμόσυνα, για να μεταδώσουν το προανάκρουσμα της Αναστάσεως και δυστυχώς δεν ακούστηκε από τα χείλη μας το «Ανάστα ο Θεός…», ο οποίος προκαλεί την χαρά και τον Αναστάσιμο ενθουσιασμό. Ενώ επίσης δεν σκορπίστηκαν και τα δαφνόφυλλα, ως σύμβολα της νίκης του Αναστάντος Χριστού, γεμίζοντας με γαλήνη τις ψυχές μας, αφού η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί το κέντρο και το αποκορύφωμα της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης μας.
Το Μέγα Σάββατο εορτάζουμε την ταφή του Χριστού. Οι Ιεροί Ευαγγελιστές ονομάζουν θάνατο και όχι κοίμηση για να μην θεωρηθεί ότι ο Χριστός δεν πέθανε πραγματικά. Ο βουλευτής Ιωσήφ, ο από Αριμαθαίας, μαζί με τον Νικόδημο και τις μυροφόρες, αποκαθηλώνουν το νεκρό σώμα του Χριστού από τον Σταυρό και γρήγορα προσπαθούν να τον κηδέψουν, γιατί ερχόταν το Σάββατο των Ιουδαίων, που τους απαγορευόταν κάθε είδους κίνηση. Η αποκαθήλωση του σώματος του Χριστού ήταν μια γενναία πράξη πίστεως. Ας μην ξεχνούμε ότι για τους Ιουδαίους ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ είναι καταραμένος.
Άραγε πόσοι εγκαταλείπουν τον συνάνθρωπο στα δύσκολα και δεν θέλουν να τον ξέρουν καν! Η Εκκλησία πενθεί τον θάνατο του Χριστού για να δείξει σε όλους εμάς την μεγάλη πτώση που οδήγησε η παρακοή των πρωτοπλάστων. Ένας θάνατος που χώρισε τον άνθρωπο από το Θεό. Και τώρα με τον θάνατο του Χριστού, ερχόμαστε προς την επαναπροσέγγιση αυτής της σχέσεως. Πλέων ο θάνατος και ο διάβολος διατηρούν μόνο όνομά τους. Μαζί λοιπόν με τον ψαλμωδό και προφητάνακτα Δαβίδ αναπέμψαμε και εμείς σήμερα κραυγή ικεσίας προς τον Θεό και τον παρακαλέσαμε να αναστηθεί, να σηκωθεί, και να κρίνει την Γη!
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ!
Μπροστά στον άδειο σου Σταυρό δυο λέξεις ψάχνω να Σου πω σαν μια υπόσχεση
πριν την Ανάστασή Σου: Είμαι μαζί Σου, είμαι για πάντα μαζί Σου!… (Γ. Βερίτης) .
Το Μεγάλο Σάββατο η Εκκλησία μας κείται στην προσδοκία της Ανάστασης. Ο Χριστός βρίσκεται στον Άδη, το σώμα Του έχει ταφεί, χωρίς όμως να γνωρίζει την φθορά που γνωρίζουν όλοι οι νεκροί, καθώς παραμένει ενωμένο με την θεότητα, ενώ η ψυχή του Χριστού βρίσκεται στην κόλαση, στο χώρο του θανάτου, όπου κηρύττει την μετάνοια. Ο Θεάνθρωπος Χριστός ολοκληρώνει το έργο της Θείας Οικονομίας, που είναι η ανάσταση όλης της Δημιουργίας και όλων των ανθρώπων, κι αυτών που ήταν εν ζωή, αλλά και αυτών που είχαν πεθάνει πριν τον ερχομό του Ιησού στον κόσμο. Ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος, νικιέται δια του θανάτου του Χριστού, και όλα κινούνται στην προσδοκία της Ανάστασης, της γνήσιας ελευθερίας.
Σ’ έναν από τους πιο όμορφους ύμνους, που ολοκληρώνουν την ακολουθία του Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου, διαβάζουμε τα εξής θαυμάσια λόγια: «Δεύτε ίδωμεν την ζωήν ημών εν τάφω κειμένην, ίνα τους εν τάφοις κειμένους ζωοποιήση. δεύτε σήμερον, τον εξ Ιούδα υπνούντα θεώμενοι, προφητικώς αυτώ εκβοήσωμεν. Αναπεσών κεκοίμησαι ως λέων. τις εγερεί σε, βασιλεύ; αλλ’ ανάστηθι αυτεξουσίως, ο δους σεαυτόν υπέρ ημών εκουσίως. Κύριε, δόξα σοι». Το ποιητικό αυτό κείμενο αποτυπώνει το απόσπασμα της Παλαιάς Διαθήκης, που αναφέρεται στον Ιακώβ. Ο Χριστός κοιμάται σαν το λιοντάρι, έτοιμος να ξυπνήσει, να αναστηθεί, να φέρει στον κόσμο την ελπίδα, τη χαρά της νίκης, την συντριβή του θανάτου, να φέρει στην ιστορία το πιο σπουδαίο μήνυμα, που άλλο ανώτερο δεν υπάρχει: ότι πλέον είμαστε ελεύθεροι και από το θάνατο.
Για τους περισσότερους ανθρώπους ο θάνατος είναι η έσχατη απόδειξη δουλείας. Είμαστε ανίσχυροιαπέναντί του. Μπορούμε να τον απομακρύνουμε, αλλά όχι να τον υπερβούμε. Για τους περισσότερους ο θάνατος αποτελεί το βιολογικό και οριστικό τέρμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν υπάρχει λογική απόδειξη επιστροφής από το «επέκεινα», το μετά τον θάνατο, με αποτέλεσμα η θλίψη να είναι ανυπέρβλητη. Απέναντι στον θάνατο ο άνθρωπος ζει με τον φόβο ή εκείνη την ελπίδα ότι το τέλος δεν θα έλθει. Ο Χριστός έζησε τον θάνατο, όχι ως βιολογικό τέρμα ή ως αναπόδραστη κατάσταση, αλλά ως υπακοή στο θέλημα του Πατέρα Του. Έφτασε την φύση Του, που είχε την αθανασία δεδομένη, καθώς δεν είχε αμαρτία, στο κατώφλι του θανάτου και το πέρασε σωματικά, για να μας δείξει ότι ο θάνατος είναι το τέρμα, μόνο όταν συνοδεύεται από τον χωρισμό από το Θεό. Αυτός που ζει το Θεό με υπακοή στο θέλημά Του, αυτός που αγωνίζεται εναντίον της αμαρτίας, η οποία είναι ο θάνατος, ελευθερώνεται ακόμη και από τα δεσμά του θανάτου, γιατί ακολουθεί τον Χριστό.
«Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει. εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρη», μας λέει ο Κύριος. Αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος αποτελεί για μας τους θνητούς την αφορμή, πολύν καρπό να φέρουμε, αν ζούμε με υπακοή στο Θεό. Ο Χριστός μας δίδαξε ότι αυτό είναι κατορθωτό. Αν πεθάνουμε ως προς την αμαρτία, δηλαδή νεκρώσουμε τα πάθη και τις κακίες μας, τότε ουσιαστικά φέρουμε πολύν καρπό, της αγάπης, της αρετής, της πίστης στο Θεό, γιατί αυτό είναι το θέλημά Του για μας. Αν πεθάνει ο εγωισμός μας, με την άσκηση, την προσπάθεια, την ταπείνωση, την θυσία, τότε πολύν καρπό φέρουμε. Τραβάμε την χάρη και το έλεος του Θεού και τότε, ακόμα και ο βιολογικός θάνατος είναι το σημείο εκείνο της ζωής που μας απαλλάσσει από την φθορά και την αμαρτία και μας φέρνει κοντά σ’ Αυτόν που πέθανε για μας, τον Χριστό.
Ο Χριστός αναπαύεται στον τάφο σωματικά. Ο Χριστός κηρύττει στον Άδη τη Ζωή. Και θα αναστηθεί ως ο λέων, αυτεξουσίως, και θα τραβήξει μαζί Του όσους τον πίστεψαν, αλλά και όσους τον πιστεύουν, όσους τους αγγίζει το μήνυμα, το πρόσωπο, η κοινωνία μαζί Του. Ελευθερωνόμαστε από το θάνατο, χάρις στον θάνατο του Σωτήρα. Όλα πλέον είναι διαφορετικά. Δεν φοβόμαστε το θάνατο, γιατί θα μας πάει σ’ Αυτόν που μας αγαπά και αγαπούμε. Και θα περιμένουμε την Δευτέρα Παρουσία, για να γευτεί και το σώμα μας, αυτή την ανεκλάλητη χαρά. Αυτή την ανεκλάλητη ελευθερία. Αυτή την ανεκλάλητη αιώνια ζωή.
Στο Μεγάλο Σάββατο βρίσκονται τα σώματα των ανθρώπων που έφυγαν από αυτή τη ζωή. Μα όσοι ζούμε την πίστη, όσοι αγαπούμε, όσοι συγχωρούμε, όσοι κοινωνούμε έχουμε μπει ήδη στην ογδόη ημέρα. Την ημέρα της Εκκλησίας. Την Ημέρα της Ανάστασης. Την Κυριακή, την ημέρα του Κυρίου…
«ΑΝΑΣΤΑ Ο ΘΕΟΣ ΚΡΙΝΟΝ ΤΗΝ ΓΗΝ…».
Μέσα στην σιγή που επικράτησε μετά την Σταύρωση και την Ταφή του Ιησού, η αγωνία και ο φόβος κυρίευσε τους μαθητές και όλη την φύση! Η πνιγμένη ανάσα των μαθητών από τον πόνο του «χαμού» του Διδασκάλου τους δεν μπορεί να διασπάσει αυτήν την σιγή που έχει επικρατήσει σε όλη την γη. Σιγή επικρατούσε και την στιγμή της δημιουργίας, για να ακούγεται μόνο η φωνή του Δημιουργου: «γεννηθήτω….», «ποιήσωμεν άνθρωπον!». Σιγή επικρατεί και τώρα! Περιμένει ο άνθρωπος να ακούσει πάλι την φωνή του Δημιουργού του• «χαίρετε» θα φωνάξει γεμίζοντας την κτίση όλη με το φως της Αναστάσεως, διαλύοντας ταυτόχρονα την λύπη!
Ανάστα Θεέ μου για να δώσεις την χαρά στους μαθητές Σου! Ανάστα Θεέ μου για να νικήσεις τον θάνατο που τόσο ταλαιπωρεί τα πλάσματά Σου! Ανάστα Θεέ μου να γεμίσεις φως την ζωή μου! Ανάστα Θεέ μου, η αγάπη Σου είναι η μόνη ελπίδα και παρηγοριά στην ζωή μου! Ανάστα Θεέ μου να με λυτρώσεις από την αμαρτία! Η αγωνία μου μεγάλη, η σιγή κυριαρχεί αυτήν την ώρα. Σιωπώ κι εγώ Θεέ μου και Σε περιμένω……! Και μην ξεχνάμε ότι μετά την Ανάσταση υπάρχει η λύση για όλες τις δυσκολίες. Γι’ αυτό ας χαρούμε κι ας αναφωνήσουμε για μια ακόμη φορά κι ας ψάλλουμε το Χριστός Ανέστη κι ας πούμε όλοι μαζί απόψε Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!! ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ! ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ! ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΟ ΠΑΣΧΑ!!
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΣΗΔΗΜΑΣ
