Η ήττα του Ολυμπιακού Ζαχάρως από τον Ενιπέα, σημαίνει πρακτικά ότι οι Ερυθρόλευκοι μένουν εκτός τίτλου, καθώς ακόμα και ισάριθμες νίκες να σημειώσουν στα τρία εναπομείναντα παιχνίδια, πολύ δύσκολα θα κόψουν πρώτοι το νήμα.
Στη Ζαχάρω, η επόμενη η μέρα βρίσκει άπαντες να παραδέχονται ότι το όμορφο ταξίδι της ομάδας τους στο φετινό Πρωτάθλημα, φθάνει σιγά-σιγά στο τέλος του. Δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά αυτά που κατάφερε να κάνει στη διαδρομή. Η μοναδική ίσως πικρία που μένει, είναι ότι η «αποχαιρετιστήρια» πράξη, θα μπορούσε να έχει γραφεί κάπως αλλιώς και όχι με μια τέτοια ήττα, με τόσες κλασικές χαμένες ευκαιρίες. Γιατί όπως και να έχουν τα πράγματα, όσα προβλήματα απουσιών και ελλιπούς ρόστερ κι αν είχε τις τελευταίες μέρες ο Ολυμπιακός, τις μεγάλες ευκαιρίες στο χθεσινό παιχνίδι με τον Ενιπέα, τις είχε αυτός. Κάτι το οποίο παραδέχθηκαν και οι άνθρωποι του Ενιπέα.
Ο Ολυμπιακός, κρατάει από αυτή την εφετινή πορεία τις εμπειρίες, αλλά και το γεγονός ότι μπόρεσε να δείξει ανταγωνιστικός. Ανακηρύσσεται τρίτη δύναμη της Ηλείας και μέσα από το πρώτο τρίτο των Πλέι Οφ, κατάφερε να μπει «σφήνα» ανάμεσα στους δυο πρωτοπόρους και να διεκδικεί επί ίσοις όροις (σε βαθμολογικό τουλάχιστον επίπεδο), την πρωτιά. Φυσικά, όπως αποδείχθηκε το να κατακτήσει και τον τίτλο ο Ολυμπιακός, θα ήταν κάτι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο, έχοντας απέναντί του ομάδες πιο έμπειρες και έτοιμες από καιρό, για την ακρίβεια από χρόνια, για ένα τέτοιο επίτευγμα. Μην ξεχνάμε άλλωστε από πού ξεκίνησε ο Ολυμπιακός Ζαχάρως πέρσι τον Αύγουστο και πού βρισκόταν πριν από λίγα μόλις χρόνια. Στην αφάνεια, στα… αλώνια των μικρών τοπικών κατηγοριών. Μια ομάδα η οποία είχε μετατραπεί σε κομπάρσο, επέστρεψε ξανά στο προσκήνιο και μέσα σε ένα χρόνο, μπόρεσε να πετύχει τόσα πράγματα μαζεμένα, στέλνοντας ένα μήνυμα στο ποδοσφαιρόφιλο κοινό της Ηλείας ότι τα «πέτρινα χρόνια» ανήκουν στο παρελθόν.