Ο σημερινός άνθρωπος πορεύεται στη ζωή του αποξεραμένος και απομονωμένος. Τέτοιοι άνθρωποι, ακόμα κι αν ενωθούν, δεν σχηματίζουν πραγματική κοινωνία, σίγουρα πάντως όχι μια γόνιμη κοινωνία, όπου μπορεί ν΄ ανθήσει η ηθική πρόοδος κι η ανύψωση του ανθρώπου. Αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν με την άμμο της ερήμου. Είναι πλήθος κι ωστόσο παραμένουν ξέχωροι.
Το έδαφος της κοινωνικής ζωής είναι στείρο και το παραμικρό αεράκι να φυσήξει, τους διαλύει. Θα αρκούσε λίγο πνευματικό νερό, για να δυναμώσει το έδαφος και να το κάνει λιγότερο στείρο. ” Το παραπάνω δοκιμιακό απόσπασμα, διαχρονικό κι επίκαιρο όσο ποτέ θα μπορούσε να αποτελέσει μια άκρως ρεαλιστική απεικόνιση του σύγχρονου κόσμου.
Καθότι η ύπαρξη γνήσιων, ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων, ο θεμελιώδης αυτός παράγοντας συνοχής μιας κοινωνίας, ο οποίος εξασφαλίζει τόσο την αλληλεγγύη όσο και την αρμονική συνεργασία και συνύπαρξη μεταξύ των μελών της, συνιστούν δυσεύρετο ζητούμενο στις μέρες μας. Ο εκφυλιστικός χαρακτήρας των συνθηκών ζωής, που διαμόρφωσε ο πρόσφατος τεχνοκρατικός πολιτισμός, αποδυνάμωσε τους ψυχικούς δεσμούς των ανθρώπων, με αποτέλεσμα η ζωτική συνύπαρξη να έχει μεταβληθεί σε μια συμβατική, ψυχρή συγκατοίκηση ομοίων. ” Ποτέ άλλοτε οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές τους τόσο μακριά” συμπεραίνει εύστοχα ο πεζογράφος Αντώνης Σαμαράκης, διότι οι ανθρώπινες κοινωνίες σήμερα ζουν μια τυποποιημένη, υπολογιστική ζωή, με βάσει το έχειν.
Αντλούν νόημα και ενδιαφέρον από τα υλικά αγαθά και σπαταλούν αλόγιστα το μεγαλύτερο μέρος του βιολογικού τους χρόνου για την απόκτησή τους, καταβάλλοντας δυστυχώς ως αντίτιμο τη ζωτικής σημασίας παρουσία του συνανθρώπου. Η υπέρ προβολή της ατομικής διάστασης του ανθρώπου, η εμπορευματοποίηση των πάντων, η μηχανοποίηση της εποχής, ο αθέμιτος ανταγωνισμός, ο έντονος ρυθμός ζωής και η κρίση των ηθικών αξιών, αποτελούν επίσης ορισμένα από τα αίτια που έχουν επιφέρει την αποξένωση αυτή.
Η συναισθηματική διάσταση του ανθρώπου δεν αναπτύσσεται επαρκώς, η έμφυτη τάση του για ένωση με άλλους ανθρώπους παραμένει ανικανοποίητη και συνεπώς αδυνατεί να ολοκληρωθεί και να ευτυχήσει. Εγωιστής, συναισθηματικά ανεπαρκής και αποστραγγισμένος από την ανθρώπινη ουσία του, αισθάνεται ανασφαλής και μόνος, ακόμα και μέσα σε θορυβώδεις και πολυπληθείς συναντήσεις και συναναστροφές, γεγονός που ορισμένες φορές τον οδηγεί σε μια νοσηρή εσωστρέφεια, στην κατάθλιψη ή σε άλλου είδους ψυχικές διαταραχές.
Αισθήματα θλίψης, μελαγχολίας και απογοήτευσης οδηγούν συνήθως τα βήματά του, σε έναν κόσμο ο οποίος του καλλιεργεί μεν την απληστία για υλικά αποκτήματα και απολαύσεις, αλλά του προσφέρει πρόθυμα μόνο συμβουλές και ψυχοφάρμακα για να αντέξει. Σήμερα όλα, ή πολλά, έχουν γίνει τύποι και υποχρεώσεις και ο άνθρωπος έχει μετατραπεί σε πραμάτεια. Ο καθένας συνιστά για τον άλλο ένα εμπόρευμα, το οποίο φροντίζει να χειρίζεται επιδέξια με μία εικονική φιλικότητα, με σκοπό τη χρησιμοποίηση του στο άμεσο ή έμμεσο μέλλον.
Ο καθένας παίζει για τον άλλο ένα ρόλο συγκεκριμένο. Είναι ο γιατρός, ο εκπαιδευτικός, ο υπάλληλος, ο ρόλος δηλαδή τον οποίο επαγγελματικά ενδύεται και όχι ο συνάνθρωπος. Η έννοια άνθρωπος δεν γίνεται αντιληπτή με τις αισθήσεις, αλλά με το μυαλό. Υπό την επίδραση λοιπόν του βιομηχανικού πνεύματος, ο άνθρωπος στις μέρες μας λειτουργεί σαν μια έμβια μηχανή, χωρίς συναισθήματα και εκούσια παραδίνεται στην υπόσχεση ενός υλικού παραδείσου, με αντάλλαγμα την ψυχή του.
Ο μαρασμός της ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής είναι πλέον πασιφανής και πιστοποιεί αδιάσειστα την παρακμή του σύγχρονου πολιτισμού. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι μια ψυχρή και εγκεφαλική ύπαρξη, αλλά μια πολυδιάστατη πνευματική οντότητα με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, πλασμένη να ανυψώνεται μέσα από μιαν αρμονική συνύπαρξη με τους συνανθρώπους του.
Ασφαλώς για την εξάλειψη όλων εκείνων των χαρακτηριστικών, που απομονώνουν τον άνθρωπο σε έναν ”ιδιωτικό μικρόκοσμο” απαιτείται μια χρονοβόρα κι επίπονη προσπάθεια και δεν επιτυγχάνεται δια μαγείας. Πρωτίστως επιβάλλεται να αποκτήσει ένα νέο προσανατολισμό, βασισμένο στις αξίες και τις αρχές του ανθρωπισμού.
Ξεκινώντας από την αγωγή που λαμβάνει από την παιδική του ηλικία, από την ανθρωπιστική παιδεία, η οποία συντελεί στην ψυχική, ηθική και πνευματική του καλλιέργεια. Από τη διαρκή επιδίωξη να γνωρίζει τον εαυτό του, για να έχει την πλήρη συνείδηση των ελαττωμάτων και των προτερημάτων του, ώστε να προσπαθεί να βελτιώνεται και να αναγνωρίζει τις πραγματικές του ανάγκες. Η κρίση της εποχής μας είναι κρίση αγάπης προς τον πλησίον.
Αναζητάμε την αγάπη αλλά δεν αγαπάμε αληθινά, είτε γιατί έχουμε ξεχάσει τον τρόπο, είτε διότι έχουμε χάσει την ικανότητα να αγαπάμε. Αυτό το ισχυρό, ειλικρινές και ανιδιοτελές συναίσθημα συμπάθειας, σεβασμού, αφοσίωσης και συμπαράστασης, τόσο στη χαρά όσο και στη λύπη δυστυχώς δεν υπάρχει, γιαυτό και νιώθουμε κενοί. Διότι απουσιάζει ο θεμελιώδης παράγοντας ευτυχίας στην προσωπική μας ζωή. Οφείλουμε να κατανοήσουμε, ότι το ανεκτίμητο αυτό συναίσθημα έχει ζωτική σημασία για την προσωπική και κοινωνική μας εξέλιξη.
Άλλωστε καμία κοινωνική συμβίωση, όσο κι αν διέπεται από νόμους και τάξη δεν είναι εφικτή, εφόσον δεν κυριαρχεί με αμοιβαίο τρόπο μεταξύ των μελών της η ευγένεια, η ανεκτικότητα, η κατανόηση, η υπομονή, η εκτίμηση και η διάθεση προσφοράς χωρίς ανταλλάγματα, δηλαδή η αγάπη. Καταλήξαμε να επιβιώνουμε σε μια δυσβάσταχτη παρακμιακή κοινωνία, γιατί δεν αγαπάμε το συνάνθρωπο, δηλαδή τον άνθρωπο, κατ επέκταση τον ίδιο μας τον εαυτό όπως πρέπει.
Ας αναζητήσουμε λοιπόν στο εξής τους ”θησαυρούς” της ψυχής, οι οποίοι δίνονται δωρεάν, αλλά είναι ανεκτίμητοι. ” Η αγάπη δεν δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη” (Χαλίλ Γκιμπράν)
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ !!
Παναγιωτακοπούλου Ιωάννα (συγγραφέας )