4 Κηδείες κι ένας Γάμος
Έχετε άραγε αναρωτηθεί πόσοι γάμοι στατιστικά αναλογούν σε μια κηδεία ή πόσες κηδείες σε ένα γάμο; Και δεν εννοώ γάμο ή κηδεία με τη στενή τους έννοια αλλά με την ευρεία. Μα καλά, τρελάθηκε αυτή, θα πείτε! Όχι, κάθε άλλο, και εξηγώ τι εννοώ.
Για παράδειγμα, έχουμε ένα γάμο όταν καταφέρνουμε να πάρει σάρκα και οστά ένας στόχος μας. Ένας στόχος όχι μόνο δικός μας αλλά κοινός στόχος όλου του νομού, όλης της περιφέρειας. Ένας γάμος όπως για παράδειγμα, ο δρόμος Πάτρα – Πύργος, όπου τόσα χρόνια τον ακούμε και επιτέλους, πλησιάζουμε στο σημείο μηδέν, όπου θα επανεκκινήσει. Φυσικά, λόγω της δουλειάς μου, είχα πει και παλιότερα ότι περίπου το 2022 θα επανεκκινούσε αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ο γάμος, συμβολίζει την κάθε χαρά στη ζωή μας, την κάθε ευτυχισμένη στιγμή μας, την κάθε επιτυχία μας, το κάθε χαμόγελο στο πρόσωπό μας.
Η κηδεία από την άλλη, συμβολίζει κάθε δάκρυ μας, κάθε στενοχώρια μας, κάθε κακή στιγμή μας, κάθε αποτυχία μας. Δυστυχώς, οι κηδείες που μετρώ αυτό το χρονικό διάστημα στον τόπο μου είναι πάρα πολλές. Τόσες πολλές που πραγματικά ομολογώ, ότι δεν τις περίμενα, τέτοιες μέρες.
Τέτοιες ημέρες, όλοι μας περιμένουμε το νέο έτος να έρθει και να φωτίσει τις καρδιές μας μαζί με τη γέννηση του θεανθρώπου και όλοι μας ευχόμαστε το νέο έτος να πάρει τις μάσκες μακρυά και να μας επιτρέψει να γνωριστούμε και πάλι, αφού με τις μάσκες, ξεχάσαμε και πως είμαστε, ξεχάσαμε και ποιοί είμαστε.
Δυστυχώς όμως, αντί να νοιώθω αυτή την ανάταση ψυχής, που περίμενα να νοιώσω τέτοιες μέρες, μετρώ λύπες και κηδείες (πάλι με την ευρεία έννοια). Και εξηγώ.
Μετρώ πρώτη κηδεία την κατάντια της πόλης μου, την κατάπτωση, την εγκατάλειψη, την αδιαφορία. Ως γνωστόν, η καταγωγή μου είναι από την Αμαλιάδα όπου και μεγάλωσα, όπου και γύρισα μετά τις σπουδές μου. Φυσικά, αγαπώ όλο τον τόπο μου και τις περιοχές γύρω από αυτόν, αφού, η Αμαλιάδα από μόνη της δε μπορεί να ζήσει. Δε μπορεί να νοηθεί Αμαλιάδα χωρίς την Κουρούτα, δε μπορεί να νοηθεί Αμαλιάδα χωρίς την Πηνεία της. Δε μπορώ να διανοηθώ ότι μέσα στις άγιες μέρες, η πόλη μου δεν έχει δρόμο να κινηθώ, δεν έχει φώτα, στολίδια, εορταστικά δρώμενα κτλ (ευτυχώς που τα μαγαζιά έχουν στολίσει …), έχει εγκαταλειφθεί με σκουπίδια και ακαθάριστους δρόμους. Εγώ ήμουν που πρώτη συνεχάρην τον υπεύθυνο καθαριότητας, αλλά εγώ θα είμαι και αυτή που θα του ασκήσω κριτική, γιατί πιστεύω στην υγιή κριτική, την καλοπροαίρετη, αυτή που μας κάνει καλύτερους. Δε μου αρέσει να μου χαϊδεύουν τ’αυτιά, αλλά μου αρέσει να μου λένε τα λάθη μου για να μάθω μέσα από αυτά. Έτσι λοιπόν έχω μάθει να αντιμετωπίζω και τους γύρω μου και έτσι με ξέρουν ότι δουλεύω. Δεν θα αλλάξω τώρα λοιπόν και σε όποιον αρέσω, γιατί μεγάλωσα και δε μασάω τα λόγια μου και δε φοβάμαι να πω τις σκέψεις μου και ξέρω ότι όλοι μας κάνουμε λάθη, αρκεί να είναι άθελά μας και όχι εσκεμμένα.
Και εδώ μετρώ τη δεύτερη κηδεία, αυτή της Κουρούτας. Την Κουρούτα τη λατρεύω, εκεί έκανα τα πρώτα μου μπάνια, εκεί με έμαθαν οι γονείς μου να κολυμπώ, εκεί ταξίδεψα στα όνειρα των εφηβικών μου ετών. Όμως δυστυχώς, τα παιδιά μου δε μπορούν να απολαύσουν τα ίδια πράγματα. Δυστυχώς η κηδεία της Κουρούτας είναι χρόνο με το χρόνο όλο και μεγαλύτερη. Τα παιδιά μας πλέον φοβούνται να κολυμπήσουν, αφού κακά τα ψέματα, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, δε μπορείς να κολυμπήσεις, αφού τα νερά δεν είναι καθαρά και είναι υγειονομικώς επικίνδυνα. Η κηδεία της Κουρούτας, έρχεται από το Κάμπινγκ της, το οποίο τόσα χρόνια γέρναγε μέσα στην εγκατάλειψή του. Ενα κάμπινγκ που θα μπορούσε να αποδίδει έσοδα στο δήμο αλλά κανείς δεν ενδιαφερόταν. Ενα κάμπιγνκ για το οποίο πρόσφατα έγινε έκτακτο συμβούλιο για δήθεν μεγάλες κινήσεις, αλλά που ήδη πλέον έχει μισθωθεί για πάρα πολλά χρόνια, σε ξένη εταιρεία από το ΕΤΑΔ, με τις ευλογίες του Δήμου μας, ο οποίος τελικά δεν έκανε τίποτα και το άφησε στο έλεός του. Ευτυχώς και για καλή μας τύχη, υπάρχουν οι επαγγελματίες της Κουρούτας, που νοιάζονται για τα καταστήματά τους και έχουμε κάτι να απολαύσουμε τα καλοκαίρια μας αλλά δε φτάνουν μόνο αυτοί. Πόσα ακόμη θα ξεπουλήσουμε;
Και μετρώ και τρίτη κηδεία. Την κηδεία των χωριών της Ηλιδας. Την κηδεία της Πηνείας. Σήμερα, πήγα να κάνω την επαναληπτική δόση μου στο Σιμόπουλο. Αποφάσισα λοιπόν να ξεκινήσω νωρίς έτσι ώστε να κάνω μια βόλτα και να πιω ένα καφέ στο δρόμο. Είπα, δε στρίβω να πάω στην Αυγή που βλέπει τη λίμνη και θυμίζει θάλασσα σε ηρεμία; Και τι διαπίστωσα. Μια πόλη παρατημένη, σαν βγαλμένη από ταινία τρόμου, σαν πεθαμένη. Μια περιοχή τόσο όμορφη στο μάτι, τόσο γαλήνια, η οποία όμως σε γεμίζει τρόμο από την εγκατάλειψη. Και μετά, έφυγα άρον – άρον για το Σιμόπουλο. Δε μπορεί λέω, μια περιοχή που έβγαλε τόσους διαπρεπείς πολιτικούς, μια περιοχή που πάω συχνά στους φίλους μου, που έχω κάνει τόσες ολιγόωρες αποδράσεις με την οικογένειά μου, μια περιοχή που κάποτε έσφυζε από ζωή, όταν έφτασα συνάντησα για μια ακόμη φορά την εγκατάλειψη. Θα μου πείτε, κάθε φορά που πας, δεν τα βλέπεις? Μέρες γιορτινές είναι, περίμενα ένα άλλο κλίμα. Και όχι μέρες γιορτινές δε θύμιζε, αλλά μέρες πένθους, μέρες εξαθλίωσης, μέρες ταπείνωσης και υποταγής.
Να σας μετρήσω και τέταρτη κηδεία, αντέχετε; Η κηδεία αυτή αφορά όλες τις σχολές όλου του νομού μας. Μήπως όμως, αυτή η κηδεία είναι προμελετημένη; Μήπως πίσω από αυτή, θέλουν να ξεπουλήσουν ακόμη ένα κομμάτι της περιοχής μας και να φέρουν ιδιωτικά πανεπιστήμια; Και όχι, δεν είμαι κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά τι θα γίνει κύριοι με αυτούς που δεν έχουν τα χρήματα να στείλουν εκεί τα παιδιά τους; Και γιατί πληρώνουμε τόσους φόρους για δωρεάν παιδεία, αν τελικά αυτή δεν υπάρχει;
Ας σταματήσω όμως, με τις τόσες κηδείες. Φυσικά, και άλλες τόσες που μπορώ με ευκολία να μετρήσω, αλλά δε θέλω να σας ψυχοπλακώσω, τέτοιες μέρες.
Θα κλείσω με το γάμο που επίκειται, με τις ζωές που θα σωθούν από το δρόμο καρμανιόλα, που σύντομα θα αρχίσει και θα ελπίζω (γιατί η Ελπίδα ως γνωστόν πεθαίνει τελευταία- αρκεί να μην είναι η πεθερά μου -όπως είπε και ένας φίλος χαριτολογώντας) στην Ανάσταση του τόπου μου, θα ελπίζω ότι σύντομα όλα τα άσχημα θα είναι παρελθόν και θα επανεκιννήσει η ζωή στον τόπο μου.
Κλεονίκης Δημ. Γκουβίτσα
