Η επιτυχία της Αχαΐας να ανεβάσει την Αχαϊκή στη Γ΄ Εθνική, είναι μικρή μπροστά σε αυτό που πάει να δημιουργηθεί. Γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ, η ΕΠΣΑ κατάφερε σήμερα να σταθεί ισοϋψής των μεγάλων Ενώσεων της χώρας, των ιδρυτικών Ενώσεων της ΕΠΟ, της Μακεδονίας, των Αθηνών και του Πειραιά. Κατάφερε αυτή και εκείνη της Λάρισας, να ανεβάσουν και τους δευτεραθλητές της στη Γ΄ Εθνική.
Οι συγκρίσεις μοιραία πάνε και στα γειτονικά μέρη. Στην Ηλεία, η οποία ταλαιπωρείται από μια σειρά κοινωνικά ζητήματα, όπως ο δρόμος, η υπανάπτυξη και πολλά άλλα. Μοιραία η κουβέντα έρχεται και στο ηλειακό ποδόσφαιρο, το οποίο φέτος είχε κορωνίδα των επιτυχιών του, την παραμονή του ΠΑΟΒ στη Γ΄ Εθνική. Και από εκεί και κάτω πραγματικό χάος.
Ο Πανηλειακός στο τοπικό πρωτάθλημα, ο Αστέρας στο τοπικό πρωτάθλημα. Ο Ξενοφών πήρε την άνοδο και δεν αγωνίστηκε στη Γ΄ Εθνική. Ποδοσφαιρικά, οργανωτικά, διοικητικά, διαιτητικά. Από ποιο τομέα έρχεται αλήθεια ένα αισιόδοξο μήνυμα. Και βέβαια, η απομόνωση της Ηλείας από τα κέντρα αποφάσεων της ΕΠΟ. Η τελευταία «νίκη» που διήγαγε η Ηλεία, ήταν το «σωτήριον έτος» 2005, όταν η ΕΠΟ επί προεδρίας του Βασίλη Γκαγκάτση, αποφάσισε να ανεβάσει τον ΠΑΟΒ στη Γ΄ Εθνική χωρίς μπαράζ με τη Ζάκυνθο. Να ανεβάσει και τις δυο ομάδες δηλαδή, μετά από άοκνες προσπάθειες του αείμνηστου Γιώργου Παπαγεωργίου.
Μέχρι κι μικρότερη Ζάκυνθος πέτυχε πέρσι να ανεβάσει την ομάδα της αφού πρώτα χρειάστηκε να τροποποιηθεί “φωτογραφικά” ο ΚΑΠ.
Από τότε μέχρι σήμερα, η Ηλεία είδε ακόμα και στη Ρόδο να φτάνει να παίξει. Τη δύστυχη Νίκη Τραγανού, τον ΠΑΟΒ, τον Πανηλειακό, να κάνουν ατελείωτες ώρες ταξίδια για να φτάσουν στον προορισμό τους και να ματώνουν οικονομικά. Και στην προσπάθειά τους αυτή, να έχουν ως μοναδικό συμπαραστάτη τους κάποιες άλλες Ενώσεις.
Για να βρούμε κάποια ηλειακή παρουσία σε Επιτροπή της ΕΠΟ, πρέπει να γυρίσουμε πίσω στα χρόνια του Άγγελου Αναστασόπουλου. Είτε στην Επιτροπή Κυπέλλου, είτε στην Επιτροπή Γυναικείου ποδοσφαίρου.
Με άλλα λόγια, ο πήχης των προσδοκιών, βρίσκεται πολύ χαμηλά, οι προοπτικές και αυτές χαμηλές.
Πρώτοι υπεύθυνοι για όλα αυτά, είμαστε εμείς. Δηλαδή ο Τύπος. Γιατί ενίοτε προτιμούμε την εύκολη οδό. Να χαϊδεύουμε αφτιά και όχι να στεκόμαστε κριτικά απέναντι στους διοικούντες.
Πέρα από τις άγονες αντιπαραθέσεις στην ΕΠΟ, ποιες είναι στ’ αλήθεια οι θέσεις της ΕΠΣΗ για το μέλλον του ποδοσφαίρου; Πότε έγινε κάποιος δημόσιος διάλογος με τη συμμετοχή των εμπλεκομένων σωματείων για την πολιτική που πρέπει να χαράξει η Ένωση στην ΕΠΟ; Γιατί την ώρα που άλλες Ενώσεις ζητούσαν με επιστολές τους προς τον Υφυπουργό Αθλητισμού, να απλοποιηθεί η διαδικασία για το μητρώο αθλητικών σωματείων, να στηριχθεί στην ουσία του ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και όχι με τον τρόπο που θα μοίραζε τα 800αρια του Μαρτίου (από τα οποία δεν πήρε σχεδόν κανένα σωματείο), η ΕΠΣΗ ήταν απούσα; Και προχθές μόλις, υπέβαλλε μια ένσταση η οποία επικροτούσε τις μονομερείς αποφάσεις του Αυγενάκη οι οποίες αποδοκιμάστηκαν από τη συντριπτική πλειοψηφία του ποδοσφαίρου;
Χωρίς αφορισμούς και παρωπίδες, κάποτε θα πρέπει να μάθουμε και εν τέλει για ποιο λόγο η ΕΠΣΗ, η οποία βρισκόταν για τέσσερα χρόνια στην «αντιπολίτευση», όταν στην ΕΠΟ το πάνω-χέρι το είχε ο Πειραιάς, βρέθηκε παραμονές της διαφαινόμενης άνετης επικράτησης του αντίθετου μπλοκ, στην αντίπερα όχθη.
Δηλαδή να βρεθεί εκεί που παραδοσιακά ανήκε τις τελευταίες δεκαετίες και απλά έφυγε προσωρινά, χωρίς ούτε και τότε να έχει αντιληφθεί κανένας τον λόγο.
Σοφοκλής Φραγκογιαννόπουλος
