Τα αδιέξοδα του επαγγελματικού αθλητισμού στη μορφή με την οποία λειτουργεί αυτός στο μπάσκετ, ανέδειξε η πανδημία του covid19. Η αναγκαστική διακοπή κάθε δραστηριότητας, υποχρέωσε άρον-άρον χθες τον ΕΣΑΚΕ, να κηρύξει τη λήξη της σεζόν, λόγω «ανωτέρας βίας».
Ο συνεταιρισμός των 14 ομάδων, αποφάσισε ότι είναι αδύνατη η συνέχιση του Πρωταθλήματος. Πολύ απλά, διότι όταν αυτό θα καταστεί εφικτό, δεν θα υπάρχουν ομάδες. Και αυτό καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων, στηρίζεται σε μονοχρονίτες Έλληνες, αλλά και «ενοικιαζόμενους» Αμερικανούς «μάγους», με συμβόλαια του ενός μήνα.
Ομάδες οι οποίες παίζουν με άλλη πεντάδα το ένα Σάββατο, με άλλη πεντάδα το παραπάνω, είναι νομοτελειακά βέβαιο, ότι έχουν ημερομηνία λήξης. Ανήκουν στις «ευπαθείς» ομάδες του αθλητικού πληθυσμού και εμπρός σε τέτοιες καταστάσεις, κατεβάζουν αυτόματα τα ρολά και πηγαίνουν σπίτια τους με συνοπτικές διαδικασίες, ακόμα και αν χρειαστεί να ανακηρύξουν πρωταθλητή με… υπουργική απόφαση.
Η Ηλεία βίωσε ανάλογες καταστάσεις και με τον Κόροιβο, ο οποίος χωρίς παρέκκλιση στον κανόνα, άλλαζε τους ξένους, είτε επειδή έληγαν τα βραχύβια συμβόλαιά τους, είτε επειδή κάποια ομάδα από το εξωτερικό πλήρωνε την αναγκαστικά χαμηλή ρήτρα και τους έκανε δικούς της.
Ένα Πρωτάθλημα χωρίς έξτρα έσοδα για την είσοδο στα Πλέι Οφ, που έχει σαν αποτέλεσμα κάποιες μικρομεσαίες ομάδες να εύχονται να μην προκριθούν σε αυτά, γιατί δεν έχουν τα χρήματα να πληρώνουν επιπλέον day by day τα συμβόλαια των αθλητών τους, όσο διαρκεί η postseason.
Είναι ένα πρωτάθλημα στο οποίο έπαιζαν δυο ομάδες μόνες τους και η μια από τις δυο το εγκατέλειψε, με αποτέλεσμα να μείνει η άλλη μόνη της, σαν περιφερόμενος θίασος, να γυρίζει τα γήπεδα της περιφέρειας, κάνοντας αγγαρεία. Η Ευρωλίγκα έχει κλειστά συμβόλαια, άρα δεν έχει νόημα να παλέψει κάποια ομάδα να κερδίσει κάτι μέσα στο γήπεδο, ενώ η πολυδιάσπαση του ευρωπαϊκού μπάσκετ, έχει καταστήσει αδιάφορη την παρουσία κάποιων ομάδων.
Έτσι λοιπόν, την ίδια ώρα που ένα κανονικό επαγγελματικό πρωτάθλημα, όπως το ισπανικό, αποφασίζει πριν από τέσσερις μέρες αναβολή και αναμονή, μέχρι τις 24 Απριλίου, στην ιταλική Λίγκα συζητούν ότι θα πληρωθούν οι παίκτες τα προβλεπόμενα ακόμα κι αν υπάρξει οριστική διακοπή, η ελληνική Λίγκα κατεβάζει ρολά.
Γιατί άραγε μια τόσο εσπευσμένη απόφαση; Επειδή δεν μπορούσαν να πληρώνουν συμβόλαια; Γιατί δεν συζητήθηκε καν η αναστολή αυτών; Ή αν δεν πλήρωναν κάποιους παίκτες θα άλλαζε κάτι; Μηπως και πριν την πανδημία του covid 19 δεν έμεναν οι ξένοι απλήρωτοι και έφευγαν για τις πατρίδες τους γνωστοποιώντας την κατάσταση και διασύροντας διεθνώς την Ελλάδα κάθε τόσο, για τις συνθήκες που συναντούσαν εκεί; Η απόφαση για διακοπή και μάλιστα με ψήφους 14-0, δείχνει ξεκάθαρα, ότι για τις ομάδες είτε παίξουν είτε όχι είναι αδιάφορο, όπως είναι αδιάφορο και ποιος θα έρθει πρώτος, ποιος δεύτερος, ποιος πέμπτος και ποιος έκτος. Λίγο ο υποβιβασμός που τους ένοιαζε, φρόντισαν να ζητήσουν να μην υποβιβαστεί κανένας. Γιατί αν τους ένοιαζε μόνο η πανδημία και έβαζαν το μπάσκετ σε δεύτερη μοίρα, δεν θα τους στενοχωρούσε να υποβιβαστούν για ένα χρόνο ο ΠΑΟΚ κι ο Άρης και να παίξουν με τον Ολυμπιακό στην Α2.
Ίσως ο Ολυμπιακός, άθελά του, με την απόφασή του να αποσυρθεί στην Α2, να έδωσε ένα ευρύτερο μήνυμα ότι η παρουσία του στη Basket League δεν είχε κανένα απολύτως νόημα, επιζητώντας μια νέα διαμόρφωση συνθηκών κάτω από τις οποίες το πρωτάθλημα μπάσκετ στην Ελλάδα, θα αποκτούσε ξανά κάποιο ενδιαφέρον.
Με άλλα λόγια, η πανδημία του covid19, ανέδειξε ένα θεμελιώδες πρόβλημα στο ελληνικό επαγγελματικό μπάσκετ, το οποίο δεν είναι τωρινό, αλλά εμφανίζεται εδώ και πολλά χρόνια. Ίσως, η συγκυρία αυτή, να δίνει μια πραγματικά πρώτης τάξεως ευκαιρία αναθεώρησης πολλών πραγμάτων σε αυτό και στη μεγάλη κατηγορία του. Γιατί το βέβαιο είναι ότι με τον τρόπο που αυτό λειτουργεί, πολύ σύντομα, θα έρθουν και άλλες ανάλογες καταστάσεις, ακόμα και αν δεν χρειαστεί ποτέ ξανά η ανθρωπότητα να βιώσει τόσο ακραίες συνθήκες πανδημίας.
